محققین تصریح دارند که :«جناب ایشان قلباً مردم را دوست می‌داشت و متقابلاً مردم نیز او را دوست داشته و به او عشق می‌ورزیدند و مردم نجف او را پدر می‌خواندند و اعراب صحرانشین از خاک پای او برداشته و در کیسه می‌کردند و به چادر خود برده و به هنگام سوگند خوردن می‌گفتند: بحقّ تُراب اَقدام السیّد».[۱]

مرحوم حاج سیّد عبدالعزیز طباطبایی می‌فرمود: اکثریتِ مرجعیّت، مال مرحوم سیّد بود، و حتّی بعضی از اعراب، به جای سیّد محمّد کاظم «یزدی»، به او سیّد محمّد کاظم «اَزدی» می‌گفتند که نام طایفه‌ی بزرگی از اعراب است. یعنی، او اساساً عرب است و از ما است!

منبع: کتاب فراتر از روش آزمون و خطا / موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران 

[۱]ـ یعنی، قسم به حق خاک قدم‌های سیّد (مجله‌‌ی نور علم، دوره‌ی دوم، ش ۳، اردیبهشت ۱۳۶۵، ص ۸۴؛ اختران تابناک…ف شیخ ذبیح الله محلاتی، ۱/ ۳۸۹).