آیا مى شود کار ما درست شود و به مقام کمال و معرفت برسیم بدون این که از دنیا و از زندگى اجتماعى و از صنعت و حرفه ى خود دست برداریم و به غارها و بیابان  ها برویم و همیشه در آنجا با عزلت و کناره گیرى از مردم و جامعه مشغول به عبادات معهوده و اوراد و ادعیه مأثوره باشیم؟ هر چند از آیه ى شریفه ى «وَ رَهْبَانِیَّهً ابْتَدَعُوهَا مَا کَتَبْنَـهَا عَلَیْهِمْ إِلاَّ ابْتِغَآءَ رِضْوَ نِ اللَّهِ» ⁽سوره ى حدید، آیه ى ۲۷٫⁾؛ (و رهبانیّتى را که آنان نوآورى نمودند، ما بر آنها ننوشته و واجب ننموده بودیم، مگر براى نیل به خشنودى خدا.) اجمالاً استفاده مى شود خدا از رهبانیّت راضى است. انسان تا زمانى که به یک شغل اجتماعى مشغول است نمى تواند به عبادات و ادعیه و… مشغول باشد. آیا راه این است که مستغنى شود و خلوت کند و مشغول عبادت و تذکّر باشد، و یا این که: « کُنْ فِى النّاسِ وَ لاتَکُنْ مَعَهُمْ. » این مضمون در کلمات علىّ ـ علیه  السّلام ـ هنگام وفات، و نیز در سفارش آن حضرت به کمیل ـ رضوان  اللّه  تعالى  علیه ـ و دیگر فرموده  هاى ایشان آمده است. ر.ک: بحار الانوار، ج ۷۵، ص ۹۸؛ امالى طوسى، ص ۷؛ امالى مفید، ص ۲۲۰؛ بشاره المصطفى، ص ۲۶؛ تحف العقول، ص ۱۷۱؛ غرر الحکم، ص ۱۴۵؛ کشف الغمّه، ج ۱، ص ۵۳۵، ۵۶۷٫
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد