روزی استاد [آیت الله حسینقلی همدانی] به من فرمود که:

مقام تربیت فلان شاگرد به عهده‌ی شماست. آن شاگرد همّتی فراوان داشت و عزمی راسخ. مدّت شش سال در مراقبت و مجاهدت کوشش نمود، تا به مقامی رسید که قابلیّت محضه بود برای ادراک تجرّد نفس. خواستم این سالک راه سعادت به دست استاد بدین فیض نائل و به این خلعت الهیّه مخلّع گردد.

او را با خود به خانه‌ی استاد بردم. و پس از عرض مطلوب، استاد فرمودند: این‌که چیزی نیست! و فورا! بادست خود اشاره کردند و فرمودند: تجرّد مثل این است.

آن شاگرد می‌گفت: فوراً دیدم که من از بدنم جدا شده‌ام و در کنار خود، موجودی را مانند خود مشاهده می‌کنم

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۲۰۲