خداوند پاک و والا مرتبه، بنی آدم را از خاک آفرید و آن‌ها را به دیدار و قرب خودش فرا خواند. و قرب و جوارش، اعلی علّیّین و مقام روحانیّین است. و چون او – به جهت فرو رفتنش در تاریکی‌های عوالم [مادّه و] طبیعت و اسارتش در پرتگاه کره‌ی زمین میان آب و گل –در ابتدای کارش نمی‌تواند به این عوالم بلند مرتبه برسد، از روی لطفش برای آنان از عالم خودشان، محلّ و آبادی‌ای را قرار داد و آن را خانه‌ی خودش نامید؛ و محلّ طواف برای زیارت‌کنندگان و مریدان حضرتش قرار داد؛ تا گرد آن بچرخند و آن را زیارت نمایند؛ و طبق حال خویش با پروردگارشان انس گرفته و با این عمل، آمادگی و استعداد برای بالاتر از آن را که عوالم قدس و بلندی‌های قرب [و مراحل تجرّد] را پیدا کنند.

و برای این زیارت، [اعمال] و عباداتی قرار داد که همه‌ی آن‌ها برانگیزاننده برای ترّقی به عوالم ملکوت و جبروت و لاهوت است.

و به عبارت دیگر: این مناسک و عبادات، عمل‌کننده‌ی به آن‌ها را آماده می‌کند برای زیارت کعبه‌ی حقیقی که در مورد آن وارد شده است:

«گنجایش مرا ندارد زمین من و نه آسمان من، بلکه قلب بنده‌ی مؤمن من است که گنجایش مرا دارد!» و به عبارت دیگر:

این مناسک، باعث ایجاد معرفت و شناخت نفس می‌گردد که در آن است معرفت پرورگار.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۹۸