در «کافی» از ابو جعفر [حضرت باقر] (ع) آمده که فرمود:

«هر گاه دو مؤمن همدیگر را ملاقات کردند، آن‌گاه با هم دست دادند، خداوند عزّو جلّ دستش را در میان دستشان می‌گذارد و با چهره‌اش به آن‌که محبّت بیشتری به دوستش دارد رو می‌کند!»

می‌گویم: در این روایت بیندیش که در آن کفایتی است. چون گاهی یکی از آنان که دست می‌دهد و احوال‌پرسی می‌کند، اهل فضیلت‌های بزرگی است و دیگری اهل معصیت است! و هر گاه فرض شود که محبّت گناهکار به پرهیزگار بیشتر است از محبّت او نسبت به گناهکار، و خداوند با چهره‌اش به او رو می‌کند نه به پرهیزگار؛ گویا این مطلب کشف می‌کند از این‌که تأثیر محبّت در راه خدا، از همه‌ی فضایل دیگر در نزد خدا بیشتر است! بلکه کشف می‌کند از این‌که فضایل دیگر نسبت به آن، عدم است!

و به جانم سوگند که این، مسأله‌ی بزرگی است که توانایان نمی‌توانند قدر و ارزش آن را اندازه بگیرند.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۹۳