«تخصیص» [در هنگام قرائت] آن است که خود را مقصود خطاب‌های قرآن ببیند. پس وقتی در قرآن امر یا نهیی خواند، خود را امر شده‌ی بر آن کار یا نهی شده‌ی از آن کار، برشمارد؛ و همین‌طور در وعده و وعید و غیر آن‌ها. زیرا قرآن، برای هدایت همه‌ی امّت فرود آمده است. خداوند با آن، هر کس را که به دنبال خشنودی او باشد، به راه‌های سلامت هدایت می‌کند و آنان را از تاریکی‌ها به روشنی‌ها می‌برد و به صراط مستقیم هدایت می‌نماید و بصیرت‌هایی برای مردم و هدایت و رحمتی برای پرهیزگاران است.

 پس وقتی قرآن چنین نازل شده، باید هر قرائت‌کننده‌ای خود را این‌گونه بپندارد که: خود او مورد نظر قرآن است.

منبع: کتاب به سوی دوست، ص ۱۱۵