گویا بنابر این است که در عمل، خدا نادیده گرفته شود، بااین که در روایت « کافى » دارد که: « در هر شهرى عمودى از نور است که امام ـ علیه  السّلام ـ اعمال بندگان را در آن مى  بیند، و یا مَلَکى براى او خبر مى  آورد. » ر.ک: اصول کافى، ج ۱، ص ۳۸۷٫ نیز ر.ک: بحار الانوار، ج ۲۵، ص ۳۸، ۳۹ و ۴۲؛ ج ۲۶، ص ۱۳۳، ۱۳۴ و ۳۱۸٫ هم چنین « روح القدس » مؤیّد او و با او است، غیر از آن روحى که هر سال یک  بار در شب قدر بر او نازل مى  شود. ر.ک: اصول کافى، ج ۱، ص ۳۹۸؛ بحار الانوار، ج ۲۵، ص ۴۷، روایات باب ۳؛ بصائر الدرجات، ص ۴۱۵، روایات باب ۱۵٫بنابراین، اگر مثلاً پرده  اى هم دور عمل خود بکشیم، فایده ندارد و دید امام ـ علیه  السّلام ـ نافذتر است، و در برابر چشمان واقع بین او ـ علیه  السّلام ـ مانع و حایل ایجاد نمى  کند. هم چنین در رؤیت امام ـ علیه  السّلام ـ مقابله و محاذات⁽ هم سویى.⁾ شرط نیست، بلکه هر جا که نشسته، بر اَرَضین سفلى و سماوات سبع و ما فیهِنَّ و ما بینهنّ اشراف دارد. خداوند متعال مى  فرماید:«وَ ءَاتَیْنَـهُ الْحُکْمَ صَبِیًّا»سوره ى مریم، آیه ى ۱۲٫ در حال کودکى، حکم را به او عطا کردیم.و نیز مى  فرماید:«قَالَ إِنِّى عَبْدُ اللَّهِ ءَاتَـلـنِىَ الْکِتَـبَ وَ جَعَلَنِى نَبِیًّا» سوره  ى مریم، آیه  ى ۳۰ .گفت: من بنده  ى خدایم، خداوند به من کتاب عطا کرده و پیامبر قرار داده است.اگر مسأله  ى امام  شناسى بالا رود، خداشناسى هم بالا مى  رود؛ زیرا چه آیتى بالاتر از امام ـ علیه  السّلام ـ؟! امام آیینه  اى است که حقیقت تمام عالم را نشان مى  دهد؟!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد