بین موت و نماز، یک نوع ارتباط مخصوصی است. زیرا که نماز حقیقی هم، عین موت است؛ زیرا که موت، انقطاع علاقه‌ی روح است از بدن و از عالم طبیعی؛ در نماز هم انقطاع از این عالم به حضرت ربّ العزّه [است] چنان‌که در مقدّمه‌ی افتتاح صلاه، خواندن این آیه‌ی شریفه وارد است:

إِنِّی وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلَّذِی فَطَرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ…

[(انعام: ۷۹) «روی دل خود را به سوی کسی آوردم که آسمان‌ها و زمین را آفرید…»]

همین‌طور که در مرگ، وجهه‌ی روح به عالم دیگر است؛ در نماز هم وجهه‌ی روح به عالم قُدس است… در مرگ قبض ارواح به دست عزرائیل است؛ در نماز، قبض روح از طرف خداوند عالم است.

منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۱۴۰