کلیدی ترین نکته درباره جنبش های معنوی جدید این است که این جریان‏ها نیامده اند که به داد فطرت حقیقت خواهی و خداطلبی انسان برسند، بلکه آمده اند تا بشر خسته از زندگی ماشینی را آرام کنند و روان ناآرام او را تسکین دهند. به عبارتی آمده اند تا انسان مُدرن را با فرهنگ و تمدن جدید غربی سازگاری دهند و تحمّل او را برای پذیرش وضع موجود بالا ببرند. بنابراین در این بازار «یافتن حقیقت» اهمیتی ندارد بلکه «تحصیل آرامش» مهم است و همه برنامه های به ظاهر معنوی و آیین ها و آداب ها برای «حلّ مشکلات موجود» طراحی شده اند نه برای تکامل و رشد.

به طور مثال، «دالایی لاما» در جواب این سؤال که «بزرگترین آرزویتان چیست؟» می گوید «خوراکی خوش و خوابی راحت»[۱]. این سخن هرچند در ابتدا خوشایند به نظر می رسد اما پس از درنگی، حقیقت این سخن نمایان می‏شود و زندگی این جهانی و خوشی مادی، خود را به عنوان آرمان‏های متعالی نشان می‏دهد. او می گوید «امکان دارد کسی با پذیرش خدا آرامش یابد و دیگری با انکار خدا، هر کسی باید دنبال داروی مناسب خود باشد!!»[۲]

عرفان های جدید، بسیاری از ارزش های انسانی را برای تحصیل آرامش، به قربانگاه می برند.

و یا «فالون دافا» معتقد است: «تلاش برای نجات مظلوم، خیانت به اوست؛ چرا که مانع پاک شدن او شده ای و اصولاً اگر به کسی ظلم شود او در حال تهذیب نفس به سر می برد و مظلوم همان کسی است که در زندگی های پیشین خود ظالم بوده است!!»[۳]

«وین دایر» در دستوری خطرناک، به ظاهر صلح را تبلیغ می کند. اما مخالفت با جنگ و ترور را ضدمعنویت می خواند و می گوید: «به جای اینکه علیه تروریسم و جنگ ابراز انزجار کنید، طرفدار صلح باشید … اگرشما علیه چیزی باشید و با آن دشمنی نمایید، نفاق و اختلاف در ضمیر شما نقش خواهد بست… علیه هر چیزی که بایستید همان چیز علیه شما خواهد ایستاد…»[۴].

وین دایر به نام «عرفان»، شعار «حمایت از صلح، نه مخالفت با جنگ و ترور» سر می‏دهد! به نظر شما کدام گروه از این عرفان سود خواهد برد؟ مستضعفین یا چپاولگران؟! روشن است که این عرفان به سود صهیونیست‌ جهانی و و حامیان غربی آن ایفای نقش خواهد کرد.

بنابراین همانطور که مشاهده می شود بزرگ ترین تفاوت ایندو در غایت و هدف نهایی این جنبش ها می باشد که برخلاف معنویت اصیل اسلامی، صرفا به دنبال آرامش و حل مشکلات موجود می باشد و برای رشد و تکامل انسان برنامه ای ندارند، در حالی که هدف عرفان اسلامی، قرب به خداوند متعال و رسیدن انسان به درجات بالای کمال مطلوب می باشد.

منبع:پرسمان

پی نوشت:

[۱] . دالایی لاما، زندگی در راهی بهتر، ص ۱۵۵.

[۲] . بیداری، ص ۷و۹.

[۳] . شو آن فالون، لی هنجگی، ص ۴۱۲.

[۴] . وین دایر، عرفان ص ۲۲۸