سوره مبارکه «فجر» به عنوان سوره امام حسین (ع) مشهور است.[۱] امام صادق (ع) می فرماید: سوره فجر را در هر نماز واجب و مستحب بخوانید که سوره حسین (ع) است. هر کس آن را بخواند با حسین بن علی (ع) در قیامت، در درجه اول او در بهشت خواهد بود.[۲]

در قسمت های نهائی این سوره، نفس آرام و مطمئنّه مورد خطاب قرار گرفته است، خداوند او را به سوی خود می خواند و داخل بندگان خاص خود می کند و سپس او را به بهشت جاودانگی دعوت می کند.[۳]

مسلّماً مصداق روشن «نفس مطمئنّه» وجود مبارک امام حسین (ع) است و شاید به همین دلیل است که این سوره را سوره امام حسین (ع) نامیده اند.[۴]

 منبع: اسلام کوئست

[۱]. مکارم شیرازى، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۲۶، ص ۴۳۹، دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۴ ش.‏

[۲]. ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص ۱۲۳، دارالشریف الرضی للنشر، قم، چاپ دوم، ۱۴۰۶ق.

[۳]. «یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ، ارْجِعی‏ إِلى‏ رَبِّکِ راضِیَهً مَرْضِیَّهً، فَادْخُلی‏ فی‏ عِبادی، وَ ادْخُلی‏ جَنَّتی‏»، الفجر،۲۷ – ۳۰٫

[۴]. تفسیر نمونه، ج ۳۶، ص ۴۳۹٫