درباره مراسم اربعین، آنچه که در فرهنگ دینی ما وارد شده، بزرگداشت چهلمین روز شهادت حضرت سید الشهداء (ع) است که مصادف با بیستم ماه صفر می باشد. امام حسن عسکری (ع) در حدیثی علامت های «مؤمن» را پنج چیز شمرده است: نماز پنجاه و یک رکعت، زیارت اربعین، انگشتر در دست راست کردن، پیشانی بر خاک نهادن و «بسم الله» را در نماز، بلند گفتن.^[۱] همچنین مورخان نوشته اند که جابر بن عبدالله انصاری، همراه عطیه عوفی موفق شدند که در همان اولین اربعین، پس از قیام عاشورا به زیارت امام حسین (ع) نائل آیند.^[۲]

سید بن طاوس نقل می کند: هنگامى که زنان و فرزندان امام حسین (ع) از شام برگشتند و به عراق رسیدند به راهنما گفتند: ما را از راه کربلا ببر. وقتى به جایگاه شهادت امام حسین (ع) و یارانشان رسیدند، جابر بن عبد اللَّه انصارى را با گروهى از بنى هاشم و مردى از آل رسول اللَّه دیدند که براى زیارت امام حسین (ع) وارد شده بودند. همه در یک وقت وارد شدند و با یک دیگر شروع به گریه و حزن کردند و به سر و صورت زدند. مجلس عزایی به پا کردند که فوق العاده دلخراش و جگر سوز بود. زنان آن دیار نیز به ایشان پیوستند و عموماً چند روزى عزادارى کردند.^[۳]

منبع: اسلام کوئست

.[۱]  مجلسی، بحار الا نوار ، ج ۹۸ ، ص ۳۲۹، بیروت، « عَلاماتُ المُؤمِنِ خَمسٌ : صَلاهُ اِحدی وَ خَمسین وَزِیارَهُ الا ربَعین … ».

.[۲]  طبری ،محمد بن علی، بشاره المصطفی، ص ۱۲۶، قم، مؤسسه النشر الاسلامی، چاپ اول، ۱۴۲۰ق.

[۳] . بحار الأنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار، ج ‏۴۵، ص ۱۴۶.