بانوی حرم حق

شمسِ سپهرِ جلالِ عالمِ اکبر^[۱]

کوکب برج جمال، دخت پیمبر

عصمت کبری و بانوی حرم حق

زهره‌ی زهرا و سرّ اعظم داور

مام دو مریم وَ مریم دو مسیحا

گوهر دُرج وقار، مهر منوّر

باعث ایجاد و ممکنات به عالم

مخزن انوار حق، شفیعه‌ی محشر

آن که نهد از شرف به خاک ره وی

مهر و مه هر^[۲] صبح و شام، جبهه‌ی^[۳] انور

آن که نهد رخ به آستان جلالش

از شرف و افتخار، مریم و هاجر

آه! که از یک طپانچه^[۴]، ماه عذارش

ساخته نیلی ز کینه، ظالم ابتر

آه! که بازو و پهلویش بشکستند

از ستم تازیانه و لگد و در

آه! که مجروح گشته پیکر و کتفش

از اثر ضرب آن گروه بداختر

آه! از آن دم که خوانْد خسرو دین را

گفت که دارم وصیّتی من مضطر^[۵]

آه! از آن دم که اشک‌بار شد از غم

گفت که غافل مباش ـ شه! ـ ز دو گوهر

آه! از آن دم به آه و ناله بگفتا:

شب بسپارم به خاک، ای مه انور!

آه! از آن دم که خواست رخصت از آن شه

داشت عیان، راز دل به خالق اکبر

آه! که رفت از جهان به ناله و افغان

بانوی خاص حریم ساقی کوثر

آه! برون از کفن نمود دو دستش

ناله کشید و به بر کشید دو اختر

«هاشمی» از کلک شعله‌بار به عالم

سوخته جان جهانیان همه یکسر

^[۱]. سفینه‌ی محبوب، ج ۱، ص ۴۷۴؛ ۱۷ بیت.

^[۲]. حرف «ه» در «هر» تلفّظ نمی‌شود و وزن را مختل می‌کند.

^[۳]. در مأخذ، جبّه بود که خطای چاپی است.

^[۴]. سیلی، لطمه.

^[۵]. در نسخه‌ی مرجع، بعد از این بیت، بیت ذیل بود که به سبب عبارت نامناسبش از متن حذف شد:

آه! از آن دم که گفت با دل پرخون

ای شه دین! زین علیل زار تو بگذر

البتّه به رسم امانت دخل و تصرّفی نشد وگرنه تغییر و تعمیرش، آسان بود.