ابراهیم خلیل الرحمن (ع) نمونه کامل آن دسته از انسان‌های ملحق شده است. این یقین و اعتماد به خداست که همه آتش‌ها را گلستان می‌کند. مشکل انسان‌ها برای ورود به محیط ولایت همین است; چرا که آتش نفس شعله می کشد.  باطن سختی پل صراط نیز همین مکاره دنیا در مسیر الحاق ما به محیط ولایت است که وقتی در قیامت جلوه می کند از مو باریکتر است و عبور از آن از هر چیز سخت‌تر. ورود به محیط ولایت «صعب مستصعب» است، اما پس از ورود به آن به حصن حصین ولایت الهی راه خواهیم یافت که: «ولایت علی بن ابی طالب حصنی، فمن دخل حصنی امن من عذابی».

در عاشورا کسانی که به این محیط وارد شده بودند، دیگر خود را فراموش کرده بودند و جذبه های ولایت سیدالشهدا (ع) به گونه‌ای آنها را با خود می‌برد که اصلا همه رنج ها را فراموش کرده بودند، همه تعلقات خود را پشت سرگذاشته بودند و به تعبیر دیگر همه آن صحنه های سخت که هر کدام برای زمین گیر کردن هزاران سالک کافی بود برای آنها گلستان شده بود. کسانی هم که به دنبال کوچک‌ترین لذتی بودند، همان لذت‌ها دامن گیر آنها شد و آنها را زمین گیر کرد.