کدام یک از ائمه دعای فرج را شخصاً می خواندند؟ لطفا منبع مشخص کنید.

پاسخ اجمالی

واژه «فَرَج» (به فتح ف، ر)، در لغت به معنای «رهایی از غم و اندوه و گشایش» است،[۱] و در کتاب های حدیثی که دعاها و اعمالی برای حصول فَرَج و گشایش امور ذکر شده، با توجه به همین معنای لغتی آن است.

در این جا، به ذکر سه مورد از دعاهایی که به «دعای فَرَج» و نیز نمازی که به «نماز فَرَج» نام گذاری شده، اکتفا می شود:

یک. دعایی از پیامبر اکرم (ص) نقل شده که به آن «دعای فَرَج» نیز گفته می شود: «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ یَا اللَّهُ یَا اللَّهُ یَا اللَّهُ یَا مَنْ عَلَا فَقَهَرَ…».[۲]

دو. دعایی که به «دعای فرج امام زمان (ع)» شهرت یافته و در آن عبارت «فرجاً عاجلاً»[۳] آمده است و با «أللٌهُمَ (إلهِی) عَظُمَ البَلاءُ وَبَرِحَ الخَفَاءُ…» آغاز می شود.[۴]

سه. نمازی که از امام علی (ع) نقل شده که «نماز فرج» نام دارد.[۵]

امّا دعای «أللٌهُمَ کُن لِوَلِیٌکَ…» با توجه به معنایی که گفته شد، دعای فَرَج نامیده نمی شود، بلکه از دعاهایی است که شیعیان در حق حضرت امام زمان (عج) می نمایند و از اعمال شب ۲۳ ماه مبارک رمضان محسوب می شود. البته، این دعا را در هر زمانى که یادی از آن حضرت شود، می توان خواند.[۶]

این پرسش، پاسخ تفصیلی ندارد.

منبع:اسلام کوئست

[۱]. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج ۲، ص ۳۴۳، واژه «الفَرَج»، نشر دار صادر، بیروت، چاپ سوم، ۱۴۱۴ق؛ طریحی، فخر الدین، مجمع البحرین، محقق و مصحح: حسینی، سید احمد، ج ۲، ص ۳۲۲، نشر کتابفروشی مرتضوی، تهران، چاپ سوم، ۱۴۱۶ق.

[۲]. ابن طاووس، علی بن موسی، مهج الدعوات و منهج العبادات، ص ۹۰، دار الذخائر، قم، چاپ اول، ۱۴۱۱ق.

[۳]. البته، در جای دیگری این دعا با اندک تفاوتی آمده است که پس از نماز امام زمان (عج) خوانده می شود؛ (ر.ک: شیخ حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه،ج ۸، ص ۱۸، مؤسسه آل البیت (ع)، قم، چاپ اول، ۱۴۰۹ق.). 

[۴]. عاملى کفعمى، ابراهیم بن على، ‌المصباح – جنه الأمان الواقیه و جنه الإیمان الباقیه، ‌ص ۱۷۶، نشر دار الرضی، قم، چاپ دوم، ۱۴۰۵ق.

[۵]. طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الاخلاق ، ص۳۲۹، شریف رضی، قم، چاپ چهارم، ۱۴۱۲ق.

[۶]. شیخ طوسی، محمد بن الحسن، تهذیب الاحکام، محقق و مصحح: خرسان، حسن الموسوی، ج۳، ص۱۰۳، دار الکتب الاسلامیه، تهران، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق؛ مفاتیح الجنان، اعمال ماه مبارک رمضان، دعای شب بیست و سوم.