طبرانی از عیسی بن حارث کندی نقل می‌کند:

چون حسین بن علی (ع) کشته شد، هفت روز چنان بود که وقتی نماز عصر را می‌خواندیم و به نور خورشید که بر روی دیوارها می‌افتاد نگاه می‌کردیم، چنان بود که گویا ملحفه‌های رنگین بر آن‌هاست. به ستاره‌ها که می‌نگریستیم، به یکدیگر می‌خوردند.

قال الطّبرانیّ:

حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللهِ الْحَضْرَمِیُّ، حَدَّثَنَا عُثْمَانُ بْنُ أَبِی شَیْبَهَ، حَدَّثَنِی أَبِی، عَنْ جَدِّی، عَنْ عِیسَى بْنِ الْحَارِثِ الْکِنْدِیِّ، قَالَ: لَمَّا قُتِلَ الْحُسَیْنُ (رَضِیَ اللهُ عَنْهُ) مَکَثْنَا سَبْعَهَ أَیَّامٍ إِذَا صَلَّیْنَا الْعَصْرَ نَظَرْنَا إِلَى الشَّمْسِ عَلَى أَطْرَافِ الْحِیطَانِ کَأَنَّهَا الْمَلَاحِفُ الْمُعَصْفَرَهُ، وَنَظَرْنَا إِلَى الْکَوَاکِبِ یَضْرِبُ بَعْضُهَا بَعْضًا.[۱]

[۱]– المعجم الکبیر ۳: ۱۱۳ ح ۲۸۳۹، تاریخ ابن عساکر «ترجمه الامام الحسین (ع)»: ۲۴۳، ۲۹۱٫