ابن قولویه از علیّ بن مسهر قرشی نقل می‌کند:

جدّه‌ام به من گفت که من ایام شهادت حسین بن علی (ع) را درک کردم. آن هنگام یک سال و نه ماه، آسمان من علقه، مثل خون بود و خورشید دیده نمی‌شد.

قال ابن قولویه:

وَ حَدَّثَنِی أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَحْمَدَ، عَنْ عُمَرَ بْنِ سَهْلٍ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ مُسْهِرٍ الْقُرَشِیِّ، قَالَ: حَدَّثَتْنِی جَدَّتِی أَنَّهَا أَدْرَکَتِ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ حِینَ قُتِلَ فَمَکَثْنَا سَنَهً وَ تِسْعَهَ أَشْهُرٍ وَ السَّمَاءُ مِثْلُ الْعَلَقَهِ مِثْلُ الدَّمِ مَا تَرَى الشَّمْس‏.[۱]

[۱]– کامل الزّیارات: ۱۸۱ ح ۲۴۷، عنه البحار ۴۵: ۲۱۰ ح ۱۹٫