ابن قولویه در کتاب کامل الزیارات در باب بیست و ششم – گریستن تمام مخلوقات بر حضرت حسین بن على علیهماالسلام- به سندش از زراره نقل نموده که امام صادق علیه السلام فرمودند: اى زراره آسمان تا چهل روز بر حسین بن على علیهماالسّلام خون بارید و زمین تا چهل روز تار و تاریک بود و خورشید تا چهل روز گرفته و نورش سرخ بود .
در کتب اهل تسنن هم در این زمینه مطالب فراوانی نقل شده است مانند : .
برخورد ستارگان با یکدیگر
<در تاریخ الإسلام ذهبی و تهذیب الکمال آمده است :«وقتی امام حسین کشته شد، تا هفت روز، وقتی به آسمان نگاه می‌کردیم، آسمان را مانند لحاف رنگین و قرمز می‌دیدیم و ستارگان را می‌دیدیم که گویا با همدیگر برخورد می‌کردند.» [۱]

گریه کردن آسمان
ابن سیرین می‌گوید:«بعد از یحیی بن زکریا، آسمان بر کسی گریه نکرد، جز بر حسین بن علی»( ۲ ).

خون گریستن آسمان

«وقتی امام حسین کشته شد، آسمان خون گریه کرد.» [۳].
سیاه شدن آسمان و دیده شدن ستارگان در روز
«وقتی امام حسین کشته شد، آسمان سیاه و تاریک شد و ستارگان آشکار شدند. .» [۵]

سرخ شدن آسمان
«وقتی امام حسین کشته شد، تا ۶ ماه آسمان به رنگ قرمز شد و وقتی به آسمان نگاه می‌کردیم، مانند خون بود.» [۶]

.جاری شدن خون از دیوار>
وقتی سر امام حسین را به کوفه آوردند و در دار الإماره قرار دادند «دیدیم که از دیوارهای دار الإماره خون جاری می‌شود.» [۷]

وجود خون لخته در زیر سنگ‌های بیت المقدس
«وقتی حسین بن علی (رضی الله عنه) کشته شد، هر سنگی را که در منطقه بیت المقدس بلند می‌کردند، خون لخته وجود داشت.» [۸]

جالب این است که وقتی در مجلس ولید بن عبد الملک این قضیه را نقل کردند، گفتند:
چه کسی از این قضایا اطلاع دارد؟ گفتند: زهری. زهری را آوردند او گفت: بله، من یقین دارم و بررسی کردم که بعد از شهادت حسین بن علی، در منطقه بیت المقدس، هر سنگی را که برمی‌داشتند، در زیر آن خون لخته شده‌ای وجود داشت. [۹]در بعضی از منابع هم آمده است که عبد الملک هم‌چنین قضیه‌ای را شنیده بود و خواست تحقیق بکند و یک نفر را به اطراف منطقه بیت المقدس، فلسطین فعلی فرستاد و از رأس الجالوت، از علماء بزرگ یهود سؤال کردند:آیا در زمان شهادت حسین بن علی در سال ۶۱ هجری، در روز ۱۰ و ۱۱ محرم، اتفاقی در اینجا افتاده بود؟
رأس الجالوت گفت: در آن روز، هیچ سنگی برداشته نشد، مگر این‌که در زیرش خونه لخته‌ای وجود داشت. [۱۰]

خورشید گرفتگی
«وقتی حسین بن علی کشته شد، خورشید گرفتگی شد و ستارگان در وسط روز در آسمان ظاهر شدند.» [۱۱]

در صورت صحت این روایات باید گفت : گریه هر چیزی مناسب خود اوست . چنین نیست که آسمان مانند ما چشم داشته باشد ولی از نظر قرآن همه موجودات شعور دارند و خدا را تسبیح می گویند . در هر صورت ما چگونگی گریه آسمان و زمین را نمی فهمیم .

منبع:پرسمان

۱-br>تهذیب الکمال فی أسماء الرجال للمزی، ج۶، ص۴۳۳ ـ تاریخ الإسلام للذهبی، ج۵، ص۱۵ ـ تاریخ مدینه دمشق لإبن عساکر، ج۱۴، ص۲۲۷ ـ سیر أعلام النبلاء للذهبی، ج۳، ص۳۱۲ ـ المعجم الکبیر للطبرانی، ج۳، ص۱۱۴
[۲].
سیر أعلام النبلاء للذهبی، ج۳، ص۳۱۲ ـ تاریخ مدینه دمشق لإبن عساکر، ج۱۴، ص۲۲۵
[۳].
الثقات لإبن حبان، ج۵، ص۴۸۷ ـ تاریخ مدینه دمشق لإبن عساکر، ج۱۴، ص۲۲۷ ـ تهذیب الکمال فی أسماء الرجال للمزی، ج۶، ص۴۳۳ ـ سیر أعلام النبلاء للذهبی، ج۳، ص۳۱۲
[۴].
تاریخ مدینه دمشق لإبن عساکر، ج۱۴، ص۲۲۸ ـ تهذیب الکمال فی أسماء الرجال للمزی، ج۶، ص۴۳۳ ـ تاریخ الإسلام للذهبی، ج۵، ص۱۶
[۵].
تهذیب الکمال فی أسماء الرجال للمزی، ج۶، ص۴۳۲ ـ تاریخ مدینه دمشق لإبن عساکر، ج۱۴، ص۲۲۶ ـ تهذیب التهذیب لإبن حجر العسقلانی، ج۲، ص۳۰۵
[۶].
تهذیب الکمال فی أسماء الرجال للمزی، ج۶، ص۴۳۲ ـ سیر أعلام النبلاء للذهبی، ج۳، ص۳۱۲ ـ تاریخ الإسلام للذهبی، ج۵، ص۱۵ ـ تفسیر إبن کثیر، ج۴، ص۱۵۴ ـ الدر المنثور لجلال الدین السیوطی، ج۶، ص۳۱ ـ تاریخ مدینه دمشق لإبن عساکر، ج۱۴، ص۲۲۷
[۷].
تهذیب الکمال فی أسماء الرجال مزی، جلد ۶، صفحه ۴۳۴
تاریخ مدینه دمشق لإبن عساکر، ج۱۴، ص۲۲۹
[۸].
مجمع الزوائد و منبع الفوائد للهیثمی، ج۹، ص۱۹۶ ـ المعجم الکبیر للطبرانی، ج۳، ص۱۱۳ ـ تاریخ مدینه دمشق لإبن عساکر، ج۱۴ ص۲۲۹ ـ تهذیب الکمال فی أسماء الرجال للمزی، ج۶، ص۴۳۴ ـ سیر أعلام النبلاء للذهبی، ج۳، ص۳۱۴ ـ تهذیب التهذیب لإبن حجر العسقلانی، ج۲، ص۳۰۵ ـ تاریخ الإسلام للذهبی، ج۵، ص۱۶ ـ البدایه و النهایه لإبن کثیر، ج۸، ص۲۱۹ ـ المناقب للموفق الخوارزمی، ص۳۸۸
[۹].
تهذیب التهذیب لإبن حجر العسقلانی، ج۲، ص۳۰۵
[۱۰].
تاریخ الإسلام للذهبی، ج۵، ص۱۶ ـ تاریخ مدینه دمشق لإبن عساکر، ج۱۴، ص۲۳۰ ـ معرفه الصحابه لأبو نعیم الإصفهانی، ج۲، ص۶۶۲
[۱۱].
تلخیص الحبیر لإبن حجر العسقلانی، ج۵، ص۸۴ ـ تهذیب الکمال فی أسماء الرجال للمزی، ج۶، ص۴۳۳ ـ تاریخ مدینه دمشق لإبن عساکر، ج۱۴، ص۲۲۸ ـ مجمع الزوائد و منبع الفوائد للهیثمی، ج۹، ص۱۹۷ ـ السنن الکبری للبیهقی، ج۳، ص۳۳۷ ـ المعجم الکبیر للطبرانی، ج۳، ص۱۱۴