گریه کردم به تو و از تو ، نوایی نرسید

هر چه گفتم پسرم ! هیچ صدایی نــرسید

بوسه دادم به لبت تا که لــبــی بگشایــی

از لبِ غرق به خون تو ، نوایی نرســید

سوخت ازداغ تو ، بابا ! جگرِسوخته ام 

سوی این سوخته دل ، باد صبایی نرسید

گر که خون جگرم ریخت ز دیده به دلم           

سخت تــر از غـم تــو تیر بلایی نرسیــد

به کنار تن صد چاک تو ، بـیــمار شدم            

سوختم در تبِ غم ، گرد شـفــایـی نرسید

بار داغ تو به روی جگرم، سنگین بود

درد بسیار به دل بود و دوایی نرسید

گره افتاده چــو در کــار دلـــم از داغت           

غیر زینب ز حرم ، عقده گشــایـی نرسید

خواستم تا که به ناله زجهان، دست کشم            

جان به لب آمد و غم ناله به جایـی نرسید

به وفائی که تو دادی به ره دوست نشان           

در ره عشق و وفا هیچ « وفایی » نرسید

شاعر: سیّد هاشم وفایی