طبرانی با سند خود از جمیل بن زید روایت می‌کند:

چون حسین (ع) کشته شد آسمان سرخ گشت. گفتم: چه می‌گویی؟ گفت: دروغگو منافق است. آسمان وقتی که او شهید شد سرخ گشت.

قال الطّبرانیّ:

حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللهِ الْحَضْرَمِیُّ، حَدَّثَنَا عَبْدُ اللهِ بْنُ یَحْیَى بْنِ الرَّبِیعِ بْنِ أَبِی رَاشِدٍ الْکَاهِلِیُّ، حَدَّثَنَا مَنْصُورُ بْنُ أَبِی نُوَیْرَهَ، عَنْ أَبِی بَکْرِ بْنِ عَیَّاشٍ، عَنْ جَمِیلِ بْنِ زَیْدٍ، قَالَ: لَمَّا قُتِلَ الْحُسَیْنُ احْمَرَّتِ السَّمَاءُ. قُلْتُ: أَیَّ شَیْءٍ تَقُولُ؟ فَقَالَ: إِنَّ الْکَذَّابَ مُنَافِقٌ، إِنَّ السَّمَاءَ احْمَرَّتْ حِینَ قُتِلَ.[۱]

[۱]– المعجم الکبیر ۳: ۱۱۳ ح ۲۸۳۷٫