ابن قولویه با سند خویش از عبدالله بن غالب نقل می‌کند:

خدمت امام صادق (ع) رسیدم و مرثیه‌ی امام حسین (ع) را خواندم. چون به این‌جا رسیدم که:

«لَبَلِیَّهٌ تَسْقُوا حُسَیْناً         بِمِسْقَاهِ الثَّرَى غَیْرُ التُّرَابِ‏»

 بانویی از پشت پرده شیون کرد که: وای پدرم!

قال ابن قولویه:

حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَسَّانَ، عَنِ أَبِی شُعْبَهَ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ غَالِبٍ قَالَ:

دَخَلْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) فَأَنْشَدْتُهُ مَرْثِیَهَ الْحُسَیْنِ (ع) فَلَمَّا انْتَهَیْتُ إِلَى هَذَا الْمَوْضِعِ:

لَبَلِیَّهٌ تَسْقُوا حُسَیْناً                    بِمِسْقَاهِ الثَّرَى غَیْرُ التُّرَابِ‏

 فَصَاحَتْ بَاکِیَهٌ مِنْ وَرَاءِ السِّتْرِ وَا أَبَتَاهْ.[۱]

[۱]– کامل الزّ

یارات: ۲۰۹ ح ۲۹۹، عنه البحار ۴۴: ۲۸۶، المستدرک ۱۰: ۳۸۵٫