ابو نعیم با سند خویش از امام صادق (ع) روایت می‌کند:

از امام سجّاد (ع) دلیل گریه‌ی بسیارش را پرسیدند، فرمود: ملامتم نکنید. یعقوب یکی از فرزندانش را گم کرد و آن‌قدر گریست که نابینا شد، با آن‌که یقین به مرگ او نداشت، ولی من در یک جنگ، شهادت چهارده نفر از خاندانم را دیدم. می‌پندارید که غم آنان از دلم می‌رود؟

قال أبو نعیم:

حدّثنا عمر بن أحمد بن عثمان قال: حدّثنا عمر بن الحسن قال: حدّثنا عبدالله ابن محمّد بن عبید قال: حدّثنا الحسین بن عبد الرّحمن، عن أبی حمزه الثّمالیّ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ (ع) قَالَ: سُئِلَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ عَنْ کَثْرَهِ بُکَائِهِ، قَالَ: لَا تَلُومُونِی فَإِنَّ یَعْقُوبَ فَقَدَ سِبْطاً مِنْ وُلْدِهِ فَبَکَى حَتَّى ابْیَضَّتْ عَیْناهُ وَ لَمْ یَعْلَمْ أَنَّهُ مَاتَ، وَ قَدْ نَظَرْتُ إِلَى أَرْبَعَهَ عَشَرَ رَجُلًا مِنْ أَهْلِ بَیْتِی فِی غَدَاهٍ وَاحِدَهٍ قَتْلَى فَتَرْوَن حُزْنَهُمْ یَذْهَبُ مِنْ قَلْبِی؟[۱]

[۱]– حلیه الاولیاء ۳: ۱۳۸، کشف الغمه ۲: ۱۰۲٫