چه  قدر رحمت خداوند شامل کسانى است که بى تفاوت نباشند و براى رفع این همه ابتلائات و بلاهایى که براى مسلمانان و بر اهل ایمان وارد مى  شود، گریه و تضرّع و ابتهال کنند! خداوند مى  فرماید:

 «فَلَوْلاَآ إِذْ جَآءَهُم بَأْسُنَا تَضَرَّعُواْ» اى کاش آن هنگام که گرفتاریى از جانب ما به سوى آنان مى  آمد، تضرّع و زارى مى  کردند! سوره ى انعام، آیه ى ۴۳٫

اگر مسلمانى در چین مبتلا بشود، ابتلاى او ابتلاى ما است و ما باید خود را مثل او گرفتار بدانیم! ما در این جهان به منزله ى میهمان هستیم، ما را به کار صاحبخانه چه کار؟! ما فقط باید بدانیم چه باید بکنیم و چه نکنیم؛ اگر انسان تکالیفش را رعایت کند، از فرشته بالاتر است و دیگر غصه نباید بخورد؛ بنده است و بنده، هیچ از خود حق رأى ندارد تا خودسرانه کار بکند، وگرنه چه بسا بر ضررش تمام شود!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد