کنیه: نامی که به عنوان احترام به شخص یا به عنوان علامت به او، اطلاق و اوّل آن با کلمه‌ی «اب»، «امّ»، «ابن»، و «بنت»، شروع می‌شود.

ابن شهر آشوب در کتاب مناقب آورده است:

کنیه‌ی آن حضرت عبارت است از: ابوالقاسم، ابوالطّاهر، ابوالطّیّب، ابوالمساکین (پدر مساکین)، ابوالدّرّتین (پدر دو دُرّ)، ابوالرّیجانتین (پدر دو شاخه‌ی گل) و ابوالسّبطین (پدر دو سبط)^[۱]؛این سه کنیه‌ی اخیر، اشاره به امام حسن (ع) و امام حسین (ع) است.

کُناه (ع):

قال ابن شهر آشوب:

کُنیته: أَبُو الْقَاسِمِ وَ أَبُو الطَّاهِرِ وَ أَبُو الطَّیِّبِ وَ أَبُو الْمَسَاکِینِ أَبُو الدُّرَّتَیْنِ وَ أَبُو الرَّیْحَانَتَیْنِ وَ أَبُو السِّبْطَیْنِ.^[۲]

[۱] . سبط: نوه و بیشتر به نوه دختری اطلاق می‌شود. (ر. ک: المنجد).

[۲] . المناقب لابن شهر آشوب ۱: ۱۵۴، عنه البحار: ۱۶: ۱۰۷٫