خصوصیت چهارمی که دارند این است که «وَ لا یَخافُونَ لَوْمَهَ لائِمٍ»[۱] این‌طور نیست که چون تعریف آن‌ها را می‌گویند، برای آن‌ها شعار می‌دهند، زنده باد می‌گویند آمده‌اند و انقلابی شده‌اند. خیر، اگر به آن‌ها ناسزا هم بگویند دست از انقلاب خود برنمی‌دارند. این ملامت‌ها و سرزنش‌ها را به جان می‌خرد امّا هرگز خطّ سرخ تشیّع را از دست نمی‌دهد. کسانی که این خصوصیات را داشته باشند مصداق این آیه‌ی کریمه می‌شوند که فرمود: «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ یَرْتابُوا»[۲] بعد به تردید نمی‌افتند، مردّد نمی‌شوند، شک نمی‌کنند. خیلی افراد سال‌ها قبل خیلی انقلابی بودند ولی الآن دیگر انقلابی نیستند. با این آیه انسان کاملاً می‌تواند بفهمد که این‌ها ایمان دارند یا ندارند. آدمی که با کوچکترین سختی می‌رود و با کوچکترین ترغیبی می‌آید، مؤمن واقعی نیست. قرآن کریم با کلمه‌ی «إنَّمَا» می‌خواهد ما را در ثبات بدهد تا به مقصد برسیم. از قافله دور نشویم، از خط خارج نشویم، گرفتار بیگانه نشویم زیرا به جهنّم گرفتار می‌شویم. ایمان واقعی به رسالت و پیغمبر صلّی الله علیه و آله و سلّم که امنیت و ثبات می‌آورد، «ثُمَّ لَمْ یَرْتابُوا» گرفتار شک و ریب نیستند.
[۱]– همان.
[۲]– سوره‌ی حجرات، آیه ۱۵٫
پاسخ دهید