«این سومین نفره که این طوری شهید شده. خدا ازشان نگذرد. از حالا به بعد هیچ کس جز خود ما حق ندارد به مجروحین آب و کمپوت و شربت بدهد. هر مجروحی خواست چیزی بنوشد، اوّل خودمان از شربت یا آب یک جرعه می‌خوریم،‌ بعد به مجروح می‌دهیم. کمپوت‌ها و شربت‌های اهدایی باید آزمایش بشوند. به تمام مجروحین بسپرید که دیگر از دست غریب‌ها چیزی نگیرند. از هیچ کس!»

دخترها با رنگی پریده سر تکان دادند. از روز بعد، از مجروحین به شدّت مراقبت می‌شد. مریم و دوستانش، داوطلبانه اوّل خود جرعه یا قاشقی از نوشیدنی و خوردنی مجروحین را می‌خوردند و وقتی می‌دیدند بی‌خطر است، به مجروحین می‌دادند.

منبع کتاب: رسم خوبان ۵ ـ ایثار و فداکاری ـ صفحه‌ی ۷۳/ داستان مریم، صص ۲۴ و ۹۷٫