«أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ»

«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ * رَبِّ اشْرَحْ لی‏ صَدْری * وَ یَسِّرْ لی‏ أَمْریَ * وَ احْللْ عُقْدَهً مِنْ لِسانی‏ * یَفْقَهُوا قَوْلی‏»[۱].

«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ العَالَمینَ وَ الصّلَاهُ عَلَی خَاتَمِ الْمُرْسَلِینَ طَبِیبِنا حَبیِبنَا شَفِیعِ ذُنوبِنَا أَبِی الْقَاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْمَعْصُومِینَ سِیَّمَا الْحُجَّهُ بَقِیَّهِ اللهِ فِی الْعَالَمِینَ عَجَّلَ اللهُ فَرَجَهُ وَ رَزَقَنَا اللهُ صُحبَتَهُ وَ اللَّعْنُ عَلَی أَعْدَائِهِمْ أَجْمَعِینَ‏».

«السَّلامُ عَلَیکَ یا رَبیعَ الأنام و یَا نَضرَه الأیام، السَّلامُ عَلَیکَ یا دَاعیَ الله وَ رَبّانی آیَاتِه»

مقدّمه

میلادِ مسعودِ جانِ جانان، پناهِ بی‌پناهان، آرمانِ دل‌ها، حضرت بقیّه الله امام زمان حجّت بن الحسن المهدی که جانِ همه‌ی عالمیان و جانِ ناقابلِ ما به قربانِ ایشان باد، بر همه‌ی عالَمیان، بر همه‌ی قدسیان، بر همه‌ی فرشتگان، بر همه‌ی پیامبران، بر همه‌ی پاکانِ عالَم، بر همه‌ی مؤمنان، بر همه‌ی یارانِ حضرت و بر همه‌ی سنگرنشینانِ نصرتِ آن بزرگوار، عالِمان، عارفان و مؤمنان مبارک باشد.

حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشّریف امیدِ همه‌ی بشریت

وجود نازنین امام زمان ارواحنا فداه آخرین ذخیره‌ی خدای متعال برای بشریّت هستند، و همچنین ایشان امیدِ همه‌ی پیغمبران و امامان علیهم السلام هستند.

در جریانِ حملِ بی‌بیِ ما حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و گریه‌ی حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم و نزولِ جبرئیل و اِخبار از شهادتِ مظلومانه‌ی آن بزرگوار خیلی برای حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها گران بود، «حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهًا»، ولی آن چیزی که این امر را برای حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها گوارا کرد این بود که حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم وعده دادند که امام زمان ارواحنا فداه از فرزندانِ ایشان هستند و قیام خواهند کرد؛ تحمّلِ مولودی که امّت او را به قتل می‌رسانند برای حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها این بود که بنا بود حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشّریف تشریف بیاورند، و حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها در زمانِ گرفتاریِ خودشان هم بینِ در و دیوار… آنچه که از علامه امینی رحمه الله تعالی علیه نقل شده است گفتند که ابتدا حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشّریف را صدا زدند.

آن کسی که همه‌ی مشکلات و مصیبت‌ها را بر همه‌ی صاحبانِ دل‌های پاک قابلِ تحمّل می‌کند و به انسان انرژی و مقاومت می‌دهد و همه‌ی تلخی‌ها را شیرین می‌کند این است که پایانِ این سختی‌ها آمدنِ حضرت حجّت ارواحنا فداه است.

امام زمان ارواحنا فداه «روح» و «جان» هستند، «نیرو» هستند، «انرژی» هستند، «امید» هستند، «نشاط» هستند، لذا در این قطعه از زیارتنامه‌ی ایشان عرض می‌کنیم: «السَّلامُ عَلَیکَ یا رَبیعَ الأنام و یَا نَضرَه الأیام»، بهارانِ مردمان و شادابیِ روزگاران مولای ما امام زمان ارواحنا فداه می‌باشند.

امام زمان ارواحنا فداه در قرآن کریم

در قرآن کریم آیاتی مربوط به حضرت حجّت ارواحنا فداه هست؛ یکی آیه‌ی آخرِ سوره مبارکه مُلک است، «قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُکُمْ غَوْرًا فَمَنْ یَأْتِیکُمْ بِمَاءٍ مَعِینٍ»[۲]، در این آیه کریمه از حضرت بعنوانِ «ماء مَعین» تعبیر شده است، «آبِ گوارا»! دلِ تشنه کجاست؟ آب کم جو تشنگی آور بدست، چه کسی مشتاق بوده است، چه کسی آمادگی داشته است و دستِ او از دامانِ امام زمان ارواحنا فداه کوتاه بوده است؟ هیچ وقت اینطور نبوده است!

خودِ وجود مبارک امام زمان ارواحنا فداه برای ما دلتنگی می‌کنند، مشتاق هستند، هیچ پدری از فراقِ فرزندانِ خود، از اینکه فرزندان نمی‌توانند نزدِ پدرِ خود باشند اینقدر دلتنگی و ناراحتی ندارد که امام زمان ارواحنا فداه برای شیعیانِ خود دارند.

نکاتی بسیار مهم از یک توقیعِ شریف

در این توقیعِ شریفی که به شیخ مفید اعلی الله مقامه الشّریف… این هم از آن نکاتی است که باید بدانیم که ملاقاتِ حضرت اذنِ الهی می‌خواهد، هم مکاتبه‌ی با حضرت و ارتباطِ غیرحضوری، خدای متعال به هر کسی که اذن بدهد او می‌تواند به ملاقاتِ امام زمان ارواحنا فداه نائل بشود، لذا این اذنِ دخول‌هایی که ما بعضاً در ورود به حرم‌های مطهّرِ حضراتِ معصومین علیهم السلام می‌خوانیم درواقع «اذن» را از خدای متعال طلب می‌کنیم، این بزرگواران خاصّانِ خدای متعال هستند، همه‌ی امورِ آن بزرگواران مربوط به خدای متعال است، و هر کسی که موفق شده است امام زمان ارواحنا فداه را ببیند خدای متعال اذن داده است.

حضرت در این توقیعِ شریف می‌فرمایند: خدای متعال اذن داده‌اند که شما با ما مکاتبه کنید. لذا در این فراز از این توقیعِ شریف نکاتِ بسیار مهمّی است که من دو سه نکته را به خدمتِ شما عرض می‌کنم.

یکی اینکه حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشّریف رسماً به ما اعلان می‌نمایند که این جدایی‌ها، این هجران‌ها، این فراق‌ها معلولِ کم‌همّتیِ خودِ ماست، خودِ ما «حجاب» هستیم، مَثَلِ حضرت مَثَلِ آفتاب است.

«احمد بن اسحاق قمی» و گروهی از علماء به محضرِ امام حسن عسکری علیه السلام رسیده بودند و امام حسن عسکری علیه السلام منّت گذاشتند و پرده را کنار زدند، ستاره‌ای بدرخشید و نقلِ مجلس شد، این آفتابِ تابان، این مهرِ خوبان درخشیدند و در جمعِ علماء حضور پیدا کردند و امام حسن عسکری علیه السلام ایشان را معرّفی کردند و سؤالات و درخواست‌هایی که علماء داشتند به نورِ چشم‌شان حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشّریف ارجاع دادند.

یکی از سؤالاتی که در آن محفل شد این بود که «علّتِ غیبتِ شما، علّتِ پنهان‌زیستیِ شما چیست؟»، امام زمان ارواحنا فداه این آیه را خواندند: «لَا تَسْأَلُوا عَنْ أَشْیَاءَ إِن تُبْدَ لَکُمْ تَسُؤْکُمْ»[۳]، نپرسید!

گویا به تعبیرِ ما همان «دست روی دلِ من نگذارید» است، که من از شما گله دارم، خودِ شما مانع هستید که با من دیدار داشته باشید،

تو خود حجابِ خودی                 حافظ از میان برخیز

ذاتِ ربوبی حضرت حق به موسی علیه السلام فرمودند: «دَع نَفسَکَ وَ تَعال»، موسی! خودت را جا بگذار و بیا، اگر خودت باشی به ما نمی‌رسی.

ما خودمان هستیم که ادّعا داریم، خودمان را می‌بینیم، کسی که «خودبین» است نمی‌تواند امام زمان ارواحنا فداه را ببیند، امام زمان ارواحنا فداه آینه‌ی خدای متعال است، امام زمان ارواحنا فداه که «خود» ندارند، وجودِ ایشان مظهرِ تمامِ صفاتِ جمال و جلالِ خدای متعال است.

امام زمان ارواحنا فداه آنجا آن آیه را خواندند، دیگر توضیح ندادند، رعایتِ حال کردند.

اما در این فراز از توقیع به شیخ مفید رحمه الله تعالی علیه مرقوم فرمودند: «وَ لَوْ أَنَّ أَشْیَاعَنَا وَفَّقَهُمْ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِی الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ عَلَیْهِمْ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنُ بِلِقَائِنَا وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعَادَهُ بِمُشَاهَدَتِنَا عَلَى حَقِّ الْمَعْرِفَهِ وَ صِدْقِهَا مِنْهُمْ بِنَا فَمَا یَحْبِسُنَا عَنْهُمْ إِلَّا مَا یَتَّصِلُ بِنَا مِمَّا نَکْرَهُهُ وَ لَا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ وَ اللَّهُ الْمُسْتَعانُ وَ هُوَ حَسْبُنَا وَ نِعْمَ الْوَکِیلُ»؛ خیلی تکان‌دهنده است، نسخه‌ی حضرت نسخه‌ی تلخی است، ای کاش ما را بیدار کند.

امامِ زمانِ ما حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشّریف می‌فرمایند: اگر دلِ شیعیانِ ما جمع بود و پراکندگیِ خاطر در وفای به عهدهایی که عهده‌ی آن‌ها هست نداشتند میمنتِ ملاقاتِ ما نسبتِ به آن‌ها تأخیر نمی‌یافت و می‌توانستند زودتر از این‌ها با ما باشند و ما را ببینند، چه سعادتی بالاتر از این است که امام زمان ارواحنا فداه انسان را به حضور بپذیرد؟ اگر مشکلِ دلِ آن‌ها نبود در سعادتِ دیدارِ با ما تعجیل می‌شد، آن هم با حقِ معرفت و صدق از آن‌ها.

بعد این عبارت عبارتِ خیلی عجیبی است، «فَمَا یَحْبِسُنَا عَنْهُمْ» چیزی ما را محبوس نمی‌کند… گویا ما امام زمان ارواحنا فداه را زندانی کرده‌ایم، گویا ما برادرانِ حضرت یوسف علیه السلام هستیم و ایشان را در چاه انداخته‌ایم، این غیبتِ تامّه «چاه» است، و اعمال و رفتارِ ما باعث شده است که حضرت در زندانِ غیبت محبوس باشند.

«إِلَّا مَا یَتَّصِلُ بِنَا مِمَّا نَکْرَهُهُ» آن چیزی که ما را از شیعیان‌مان محبوس کرده است چیزهایی است که ما دوست نداریم، آن‌ها کارهایی انجام می‌دهند که ما دوست نداریم و ما آن کارها را انتخاب نمی‌کنیم.

مولا جان! مولا جان! عفو از شماست! گرچه سیه‌رویی شدم… امام زمان! غلامِ تو هستم! خواجه مگر غلام سیاه ندارد؟! بد هستیم، اما نتوانستیم خوب بشویم، اگر شما به ما نگاه کنید ما هم خوب می‌شویم، ما توقّع داریم…

مرحوم آقای تألّهی جمله‌ای داشتند، می‌گفتند: «پاکم کن، خاکم کن»، آقا جان! «پاکم کن، خاکم کن»…

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند               آیا بود که گوشه‌ی چشمی به ما کنند؟

آقا جان! اگر روزِ ولادتِ شما نبود، اگر ایّامِ شادیِ ماهِ شعبان نبود من یک یادی از عمه‌ی شما حضرت زینب کبری سلام الله علیها می‌کردم، ولی شما را به تحمّلِ عمه‌ی‌تان حضرت زینب کبری سلام الله علیها قسم می‌دهم دستِ ما را بگیرید و ما را از باتلاقِ نَفسِمان بیرون بکشید و با عنایتِ خودتان ما را درخورِ خدمتِ به بارگاهِ خودتان قرار بدهید.

«یَا أَیُّهَا الْعَزِیزُ مَسَّنَا وَأَهْلَنَا الضُّرُّ وَجِئْنَا بِبِضَاعَهٍ مُزْجَاهٍ فَأَوْفِ لَنَا الْکَیْلَ وَتَصَدَّقْ عَلَیْنَا»[۴].

آقا جان! بدی‌های ما، گناهانِ ما، گرفتاری‌های نفسانیِ ما پُرخطرتر از کروناست، لطفاً با نگاه‌تان ابتدا آن بیماری‌ها را رفع بفرمایید و بعد هم این بیماری که جهان را گرفته است، شیعیان‌تان را در کشتیِ نجاتِ خودتان قرار بدهید، و ان شاء الله که نتیجه‌ی این مشکلات و گرفتاری‌ها ظهورِ خودتان باشد.

اَللّهُمَّ عَجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَجَ وَ الْعافِیَهَ وَ النَّصْرَ، اَللّهُمَّ انْصُرهُ وَانتَصِر بِه، وَجْعَلْنَا مَنْ شِیعَتِهِ وَ أتْبَاعِهِ وَ أشْیَاعِه وَ الْمُستَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْه، سَلامُ الله عَلَیْکَ یَا مَولای.

وَالسَّلامُ عَلَیْکُم وَ رَحْمَتُ الله وَ بَرَکَاتُه

پی نوشت:

[۱] سوره مبارکه طه، آیات ۲۵ تا ۲۸

[۲] سوره مبارکه ملک، آیه ۳۰

[۳] سوره مبارکه مائده، آیه ۱۰۱ (یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَسْأَلُوا عَنْ أَشْیَاءَ إِن تُبْدَ لَکُمْ تَسُؤْکُمْ وَإِن تَسْأَلُوا عَنْهَا حِینَ یُنَزَّلُ الْقُرْآنُ تُبْدَ لَکُمْ عَفَا اللَّهُ عَنْهَا ۗ وَاللَّهُ غَفُورٌ حَلِیمٌ)

[۴] سوره مبارکه یوسف، آیه ۸۸ (فَلَمَّا دَخَلُوا عَلَیْهِ قَالُوا یَا أَیُّهَا الْعَزِیزُ مَسَّنَا وَأَهْلَنَا الضُّرُّ وَجِئْنَا بِبِضَاعَهٍ مُزْجَاهٍ فَأَوْفِ لَنَا الْکَیْلَ وَتَصَدَّقْ عَلَیْنَا ۖ إِنَّ اللَّهَ یَجْزِی الْمُتَصَدِّقِینَ)