«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏ * اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ یُحْیِی الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا قَدْ بَیَّنَّا لَکُمُ الْآیَاتِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ»[۱].

روزِ اولِ فروردین آغازِ تحوّلِ عالَمِ طبیعت است که خدای متعال در سوره مبارکه حدید قرآن کریم فرمود: «بدانید مسلّماً خدای متعال زمین را بعد از مرگِ آن زنده می‌کند، و ما آیاتِ خودمان را برای شما تبیین می‌کنیم، شاید که تعقّل کنید».

این حیاتِ زمین بعد از مرگِ زمستانی از آیاتِ توحید است، لذا عید نوروز فلسفه‌ی عقلانی دارد، آغازِ مرحله‌ی جدیدی در زندگیِ زمین است و انسان که زمین برای او ساخته شده است… «خَلَقَ لَکُم مَّا فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا»[۲]، خدای متعال فرمود: «هر چه در زمین است برای تو خلق کرده‌ایم»؛ وقتی زمین متحوّل می‌شود و زنده می‌شود و برکاتِ خود را عرضه می‌کند، زیبایی‌های جدیدی را برای نشاطِ بشر، برای زندگیِ بشر به نمایش می‌گذارد تا دل‌ها آرام بشود، انسان نباید کمتر از خاکِ زمین باشد، انسان هم باید برای خود یک تحوّلِ جدید، انقلابِ جدید و زندگیِ جدیدی را آغاز کند.

در روایت دارد امام صادق علیه السلام فرمودند: «خدای متعال دل‌های مُرده را با ظهورِ امام عصر ارواحنا فداه زنده می‌کند».

امسال روز اولِ فروردین و عید نوروز هم روزِ جمعه است… و جمعه سیّدِ ایّام است و عیدِ مسلمان‌هاست، و هم مصادف است با شهادت یک باب‌الحوائجِ تمام‌عیار که مسلمان‌ها در گرفتاری‌ها به ایشان پناه می‌برند و ایشان حضرت موسی بن جعفر امام کاظم علیه الصّلاه و السّلام است، که باب‌الوائج بودنِ ایشان اختصاصِ به شیعیان ندارد، بلکه برای مسلمانانِ از اهل سنّت هم در بغداد از زمان‌های قدیم باور شده است که حضرت موسی بن جعفر علیه السلام باب‌الحوائج هستند، حضرت موسی بن جعفر علیه السلام گره‌گشا و مشکل‌گشا هستند، ایشان به انسان‌های مضطر پناه می‌دهد، علاوه بر این‌ها حضرت موسی بن جعفر علیه الصّلاه و السّلام برای شفای بیماران مأموریتِ ویژه دارند، و امسال که جهانیان با یک بحرانِ عظیمی مواجه هستند و بیماری جدیدی تمامِ عالَم را به خود مشغول کرده است و قدرت‌های بزرگ را به زانو درآورده است و خدای متعال خود را نشان می‌دهد، از آیاتِ بزرگِ الهی است که اگر خدای متعال چیزی را اراده کند هیچ قدرتی مقابلِ اراده‌ی خدای متعال اثری ندارد.

در این دعای شریف هفتم صحیفه‌ی سجّادیّه که مقام معظّم رهبری اطال الله عمره الشّریف به مردمی که گرفتارِ بحرانِ این بیماریِ جدید هستند توصیه کردند که این دعا را بخوانند، در متنِ این دعا می‌خوانیم که «بِقُدْرَتِک أَوْرَدْتَهُ عَلَی» خدایا! تو با قدرتِ خودت این بلا را، این بیماری را وارد کرده‌ای، و کسی نمی‌تواند آنچه را که خدای متعال آورده است را ببرد، «وَ لَا مُیسِّرَ لِمَا عَسَّرْتَ» اگر خدای متعال اراده کند که کار بر کسی سخت بشود جز ذاتِ ربوبی هیچ دستی نمی‌تواند صعوبت و سختیِ آن را از بین ببرد؛ این جریان نشان داد قدرت‌های شرق و غرب نتوانستند پیشگیری کنند، نتوانستند مملکتِ خودشان را از این بیماری در امان بدارند.

و الآن که روز اول فروردین است با یک حساب عیدِ سنّتیِ ایرانیان است و با یک حساب روز باب‌الحوائج و باب‌الشّفاء و باب‌المرادمان حضرت موسی کاظم علیه الصّلاه و السّلام است.

هم آغازِ یک تحوّلِ توحیدی است و باید به محضرِ شریفِ امام زمان ارواحنا فداه تبریک بگوییم، به ملّت‌هایی که با نوروز اُنسی قدیم دارند و آن را عید تلقّی می‌کنند، و به مقام معظّمِ رهبری و به خانواده‌های معزز و معظّمِ شهدای دوران دفاع مقدّس، شهدای انقلاب، شهدای مدافع حرم و شهدای سلامت باید عرض تبریک داشته باشیم و از آن‌ها بخواهیم که دامانِ حضرت موسی بن جعفر علیه السلام را بگیرند و برای رفعِ گرفتاری از همه‌ی انسان‌های گرفتار از حضرت موسی بن جعفر علیه السلام کمک بخواهند.

یک حدیثی که آموزنده است و ما باید از این حدیث تنبّهی حاصل کنیم… البتّه تمامِ ادعیه و مناجات‌ها ضمنِ اینکه دعای ائمه علیهم السلام هستند حدیث هم هستند، از کانونِ نور و عصمت صادر شده‌اند و پیام‌های زندگی دارد.

حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام بر حسبِ نقلِ سیّد بن طاووس رحمه الله تعالی علیه در کتاب باارزشِ «مهج الدّعوات» اینطور با خدای متعال مناجات می‌کنند: «اَللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنْ سَقَمٍ یَشْغَلُنِی وَ مِنْ صِحَّهٍ تُلْهِینِی» خدایا! از بیماری که مرا درگیر کند به تو پناه می‌برم.

گاهی بیماری آنچنان بیمار را دستپاچه می‌کند، آنچنان او را مشغول می‌کند که حتّی حالِ دعا و نیایش هم ندارد، بدا به حالِ مریضی که به طبیبِ واقعی دل ندهد، به رحمتِ او چشم ندوزد.

خودِ «مرض» یک کلاس است، «بیماری» سازنده است و انسان در زمانِ بیماری عجزِ خود را می‌بیند، با همه‌ی امکاناتی که بعضی‌ها دارند، امکاناتِ آن‌ها نمی‌تواند مقابلِ بیمارِ آن‌ها بایستد، آنجا می‌فهمند که قدرت قدرتِ خدای متعال است، بجز خدای متعال همه «عاجز» هستند، هیچ کسی نمی‌تواند جلوی مرضِ خود را بگیرد، و اگر «بیماری» همچنین درسی را به انسان بدهد و انسان را موحّد کند و باورِ انسان را به یک قدرتِ لایزال و قهّار که هرچه او بخواهد می‌شود، و نه هر آنچه دیگران بخواهند؛ خودِ این موضوع برای او یک سعادتی است و یک فرصتی است که تهدید را به فرصت تبدیل کرده است.

این پیامی از حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام برای بیماران است، اگر کسی مریض شد باید خدای متعال را طبیبِ خود بداند، «یا مَنْ اِسْمُهُ دَوآءٌ وَ ذِکْرُهُ شِفآءٌ»، ای کسی که نامِ او دواست و یادِ او درمانِ دردهاست.

اما کسانی که هنوز مبتلا نشده‌اند و ان شاء الله مبتلا نشوند؛ حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام به خدای متعال عرضه می‌دارند: خدایا! از صحّتی که موجبِ این بشود که من گرفتارِ «لَهو» بشوم به تو پناه می‌برم.

انسان باید از صحّتِ خود برای ذخیره‌سازیِ آخرت استفاده کند، باید بندگیِ خدای متعال را کند، باید اهلِ طاعت باشد، باید از صحّت و سلامتیِ خود برای باز کردنِ گره‌ی بندگانِ خدای متعال استفاده کند، باید دل‌ها را شاد کند، باید ناامیدها را امیدوار کند، باید افتاده‌ها را بلند کند، باید به نادارها مساعدت کند، باید تعاونِ بر بِرّ و تقوا داشته باشد و «سلامتی» را امانتِ خدای متعال بداند و در حفظِ این امانت و استفاده‌ی درست از این امانت برنامه‌ریزی داشته باشد.

امیدوارم خدای متعال به حضرت موسی بن جعفر علیه السلام عیدیِ مردم را ظهورِ امام زمان ارواحنا فداه قرار بدهد، عیدیِ مردم را برطرف شدنِ این بلای جهانی قرار بدهد، عیدیِ مردم را نجاتِ مؤمنین و مستضعفین و نابودیِ مستکبرین و ظالمین و خصوصاً استکبارِ عالَمیِ امریکا و غرب و صهیونیست‌ها و این آدم‌کش‌های حرفه‌ای (که مزدورِ غرب هستند و گاهی خودشان هم نمی‌دانند)، این جانورهای داعشی و وهابی و تکفیری قرار بدهد.

ان شاء الله خدای متعال هم این ویروسِ خطرناکِ آدم‌کشی و بی‌رحمی و قساوت و ایجادِ اختلاف را از بین ببرد و هم این مرض را از جامعه‌ی اسلامی و توحیدی برای همیشه ریشه‌کَن کند و توفیقِ شُکرِ «سلامتی و امنیت و امکاناتی را که خدای متعال به ما داده است» را به همه‌ی ما مرحمت کند ان شاء الله.

پی نوشت:

[۱] سوره مبارکه حدید، آیه ۱۷

[۲] سوره مبارکه بقره، آیه ۲۹ (هُوَ الَّذِی خَلَقَ لَکُم مَّا فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا ثُمَّ اسْتَوَىٰ إِلَى السَّمَاءِ فَسَوَّاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ ۚ وَهُوَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ)