در سال پنجم هجرت، گروه‌های مختلف مردم عرب جمع شدند و به مدینه آمدند. رسول خدا صلّی الله علیه و آله مردم را از ذخیره سازی گوشت برای مدت بیش از سه روز نهی فرمود. سپس اجازه داد که هر گونه می‌خواهند گوشت ذخیره کنند.[۱]

ظاهراً هدف رسول خدا صلّی الله علیه و آله از این سیاست، فراهم نمودن غذای کافی برای مردمان عربی بود که در مدینه جمع شده بودند؛ زیرا ذخیره سازی گوشت موجب کاهش عرضه آن به بازار می‌شد و افزایش جمعیّت متقاضی غذا و کاهش عرضه گوشت مردم را به هرج و مرج می‌انداخت و از سوی دیگر موجب افزایش قیمت سایر کالاها می‌شد. از این رو پیامبر صلّی الله علیه و آله به منظور فراهم نمودن مایحتاج عمومی و پاسخ به تقاضای مردم، از ذخیره سازی گوشت نهی و مردم را به عرضه آن ملزم فرمود. این یکی از موارد است که حکومت می‌تواند در امور عمومی، تدابیر ویژه‌ای بیندیشد. این تدابیر تأثیر مهمی در کارهای مردم دارد و به موجب آن از برخی حقوق خود به نفع مصالح عمومی جامعه اسلامی محروم می‌شوند.

در حقیقت رسول خدا صلّی الله علیه و آله قانون حمایت از مصرف کننده را از طریق اشباع بازار از کالاهای مصرفی مورد نیاز پایه گذاری کرده است. بدین ترتیب کمبود کالا موجب افزایش قیمت و اجحاف در حق مصرف کننده نخواهد شد.

منبع: اقتباسی از ترجمه کتاب الصحیح من سیره النبی الاعظم صلى الله علیه وآله، ج ۵ ، علامه سید جعفر مرتضی عاملی

[۱]. الفصول المختاره، ۱۳۱؛ الطرائف فی معرفه مذاهب الطوائف، ۱۹۳؛ غوالی اللآلی، ۱/۴۵؛ سنن ابن ماجه، ۲/۱۰۵۵؛ بحار الانوار، ۱۰/۴۴۲؛ تاریخ الخمیس، ۱/۵۰۳؛ وفاء الوفاء، ۱/۳۱۰؛ البرهان فی تفسیر القرآن، زرکشی، ۲/۴۲؛ تفسیر القرآن العظیم، ۳/۲۳۳؛ شرح معانی الآثار، ۴/۱۸۹؛ تأویل مختلف الحدیث، ۱۸۴ – ۱۸۷؛ مستدرک سفینه البحار، ۱۰۰- ۱۱۵٫