علیّ بن ابراهیم قمی با سند خویش از امام باقر (ع) چنین روایت می‌کند:

امام سجّاد (ع) می‌فرمود: هر مؤمنی که در شهادت حسین بن علی (ع) چشمانش اشک‌آلود شود و بر صورتش جاری شود، خداوند در غرفه‌های بهشتی جایش می‌دهد که دوره‌های طولانی در آن ساکن شود. هر مؤمنی که به خاطر رنج و آزاری که در دنیا از دشمنانمان به ما رسیده، اشک بر چهره بریزد، خداوند در بهشت در جایگاه صدق، جایش می‌دهد و هر مؤمنی که در راه ما رنجی بکشد و از تلخی و سختی آن رنج، اشکش بر چهره جاری شود، خداوند رنج را از او دور می‌کند و در قیامت از خشم خود و آتش دوزخ ایمنش می‌کند.

قال علیّ بن إبراهیم القمیّ:

حَدَّثَنِی أَبِی عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ، عَنِ الْعَلَاءِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ، عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ (ع) قَالَ: کَانَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (ع) یَقُولُ: أَیُّمَا مُؤْمِنٍ دَمَعَتْ عَیْنَاهُ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ (ع) دَمْعَهً حَتَّى تَسِیلَ عَلَى خَدِّهِ بَوَّأَهُ اللَّهُ بِهَا فِی الْجَنَّهِ غُرَفاً یَسْکُنُهَا أَحْقَاباً وَ أَیُّمَا مُؤْمِنٍ‏ دَمَعَتْ عَیْنَاهُ دَمْعاً حَتَّى تَسِیلَ عَلَى خَدِّهِ- لِأَذًى مَسَّنَا مِنْ عَدُوِّنَا فِی الدُّنْیَا- بَوَّأَهُ اللَّهُ مُبَوَّأَ صِدْقٍ فِی الْجَنَّهِ، وَ أَیُّمَا مُؤْمِنٍ‏ مَسَّهُ أَذًى فِینَا فَدَمَعَتْ عَیْنَاهُ حَتَّى تَسِیلَ دَمْعُهُ عَلَى خَدَّیْهِ مِنْ مَضَاضَهِ مَا أُوذِیَ فِینَا صَرَفَ اللَّهُ عَنْ وَجْهِهِ الْأَذَى وَ آمَنَهُ یَوْمَ الْقِیَامَهِ مِنْ سَخَطِهِ وَ النَّارِ.[۱]

[۱]– تفسیر القمی ۲: ۲۹۱، کامل الزّیارات: ۲۰۱ ح ۲۵۸ و ۲۰۲ ح ۲۸۸ و ۲۰۷ ح ۲۹۵، اللهوف: ۸۶، البحار ۴۴: ۲۸۵٫