شیخ مفید از سیره‌نویسان چنین نقل کرده است:

چون امام حسن (ع) درگذشت، شیعیان عراق به جنبش درآمدند و درباره‌ی خلع معاویه و بیعت با امام، به او نامه نوشتند. حضرت نپذیرفت و یاد کرد که میان او و معاویه عهد و پیمانی است که نمی‌تواند آن را نقض کند تا آن‌که مدّت بگذرد. چون معاویه بمیرد، در آن بنگرد.

قال شیخ المفید:

رَوَی الْکَلْبِیُّ وَ الْمَدَائِنِیُّ وَ غَیْرُهُمَا مِنْ أَصْحَابِ السِّیرَهِ، قَالُوا: لَمَّا مَاتَ الْحَسَنُ (ع) تَحَرَّکَتِ الشِّیعَهُ بِالْعِرَاقِ وَ کَتَبُوا إِلَى الْحُسَیْنِ (ع) فِی خَلْعِ مُعَاوِیَهَ وَ الْبَیْعَهِ لَهُ، فَامْتَنَعَ عَلَیْهِمْ وَ ذَکَرَ أَنَّ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ مُعَاوِیَهَ عَهْداً وَ عَقْداً لَا یَجُوزُ لَهُ‏ نَقْضُهُ‏ حَتَّى تَمْضِیَ الْمُدَّهُ، فَإِنْ مَاتَ مُعَاوِیَهُ نَظَرَ فِی ذَلِکَ.[۱]

[۱]– الارشاد: ۲۰۰، عنه البحار ۴۴: ۳۲۴ ح ۲، نفس المهموم: ۶۴٫