راوندی از امام زین العابدین (ع) چنین روایت کرده است:

روزی که پدرم شهید شد، در حالی که خون‌ها می‌جوشید، پدرم مرا به سینه‌ی خود چسباند و می‌گفت: پسرم! دعایی را که مادرم به من آموخته است و رسول خدا (ص) به مادرم آموخته و به آن حضرت نیز جبرئیل آموخته است، حفظ کن. دعا درباره‌ی نیاز و مشکلات و اندوه‌هاست و حوادث و مصائبی که پیش می‌آید. چنین دعا کن:

«به حقّ یس و قرآن کریم، به حقّ طه و قرآن عظیم، ای خدایی که بر ادای حاجت سائلان توانایی! ای آن‌که آنچه را در درون است می‌دانی! ای زداینده‌ی اندوه گرفتاران! ای گشاینده‌ی غمگینان، ای رحم‌کننده بر پیر سالخورده، ای روزی‌رسان کودک کوچک، ای آن‌که بی‌نیاز از شرح و بیانی! بر محمّد و آل او درود فرست و چنین و چنان کن…»

روی الراوندیّ:

عَنْ زَیْنِ الْعَابِدِینَ (ع) قَالَ: ضَمَّنِی وَالِدِی (ع) إِلَى صَدْرِهِ یَوْمَ قُتِلَ وَ الدِّمَاءُ تَغْلِی وَ هُوَ یَقُولُ: یَا بُنَیَّ احْفَظْ عَنِّی دُعَاءً عَلَّمَتْنِیهِ فَاطِمَهُ (ع) وَ عَلَّمَهَا رَسُولُ اللَّهِ (ص) وَ عَلَّمَهُ جَبْرَئِیلُ (ع) فِی الْحَاجَهِ وَ الْمُهِمِّ وَ الْغَمِّ وَ النَّازِلَهِ إِذَا نَزَلَتْ وَ الْأَمْرِ الْعَظِیمِ الْفَادِحِ، قَالَ: ادْعُ «بِحَقِّ یس وَ الْقُرْآنِ الْحَکِیمِ، وَ بِحَقِّ طه وَ الْقُرْآنِ الْعَظِیمِ، یَا مَنْ یَقْدِرُ عَلَى حَوَائِجِ السَّائِلِینَ، یَا مَنْ یَعْلَمُ مَا فِی الضَّمِیرِ، یَا مُنَفِّسُ عَنِ الْمَکْرُوبِینَ، یَا مُفَرِّجُ عَنِ الْمَغْمُومِینَ، یَا رَاحِمَ الشَّیْخِ الْکَبِیرِ، یَا رَازِقَ الطِّفْلِ الصَّغِیرِ، یَا مَنْ لَا یَحْتَاجُ إِلَى التَّفْسِیرِ، صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ افْعَلْ بِی کَذَا وَ کَذَا.[۱]

[۱]– الدعوات: ۵۴ ح ۱۳۷، البحار ۹۵: ۱۹۶ ح ۲۹، موسوعه کلمات الامام الحسین (ع): ۴۸۷ ح ۴۶۹٫