صفّار قمی با سند خویش از ابی الجارود نقل می‌کند که گوید:

شنیدم امام باقر (ع) می‌فرمود: چون شهادت حسین (ع) نزدیک شد، دختر بزرگش فاطمه را فراخواند و نامه‌ای دربسته و وصیتی باز و آشکار به او سپرد. علی بن الحسین (ع) با آنان بود و بیمار بود. فاطمه، نامه را بن علی بن الحسین داد. به خدا قسم پس از او آن نامه به دست ما رسیده است.

گفتم: فدایت شوم! در آن نامه چه بود؟ فرمود: همه‌ی آنچه فرزندان آدم از آن روز که آدم آفریده شده و تا پایان جهان به آن نیازمندند، در آن است. به خدا قسم همه‌ی حدود الهی، حتّی دیه‌ی خراش هم در آن آمده است.

قال الصفّار القمیّ:

حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ، عَنْ مَنْصُورٍ، عَنْ أَبِی الْجَارُودِ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ (ع) یَقُولُ: إِنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ (ع) لَمَّا حَضَرَهُ الَّذِی حَضَرَهُ دَعَا ابْنَتَهُ الْکُبْرَى فَاطِمَهَ ابْنَهَ الْحُسَیْنِ فَدَفَعَ إِلَیْهَا کِتَاباً مَلْفُوفاً وَ وَصِیَّهً ظَاهِرَهً وَ کَانَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ مَبْطُوناً مَعَهُمْ لَا یَرَوْنَ إِلَّا لِمَا بِهِ فَدَفَعَتْ فَاطِمَهُ الْکِتَابَ إِلَى عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ثُمَّ صَارَ ذَلِکَ الْکِتَابُ وَ اللَّهِ إِلَیْنَا، قَالَ: قُلْتُ: فَمَا فِی ذَلِکَ الْکِتَابِ جَعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاکَ؟ قَالَ: فِیهِ وَ اللَّهِ مَا یَحْتَاجُ إِلَیْهِ وُلْدُ آدَمَ مُنْذُ یَوْمِ خَلَقَ آدَمَ إِلَى أَنْ تَفْنَى الدُّنْیَا وَ اللَّهِ إِنَّ فِیهِ الْحُدُودَ حَتَّى إِنَّ فِیهِ أَرْشَ الْخَدْشِ.[۱]

[۱]– بصائر الدرجات: ۱۶۳ ح ۳ و ۱۴۸ ح ۹ و ۱۲، اثبات الوصیه: ۱۶۴، الکافی ۱: ۳۰۳ ح ۱ و ۲، البحار ۲۶: ح ۶۲، اثبات الهداه ۵: ۲۱۵ ح ۵، موسوعه کلمات الامام الحسین (ع): ۴۸۷ ح ۴۶۸٫