شمر بن ذى الجوشن‏ نامش «شرحبیل» و کنیه‌‏اش «ابو السابغه»، از طایفه بنى کلاب و از رؤساى هوازن، در جنگ صفین در لشکر امیر المؤمنین علی(ع) بود، سپس ساکن کوفه شده بود.[۱] وی در کربلا در به شهادت رساندن امام حسین(ع) نقش اساسی داشت.
با توجه به این‌که فاصله میان محل سکونت شمر در قبیله بنی کلاب تا مدینه نسبتاً زیاد بوده؛[۲] و گزارشی مبنی بر حضور شمر در آن شهر، در منابع تاریخی معتبر وجود ندارد؛ دلیلی بر همبازی بودن آنها در کودکی وجود ندارد.

منبع: اسلام کوئست

[۱]. ر. ک: فرهنگ عاشورا، جواد محدثى، ص ۲۵۶، قم، نشر معروف‏، چاپ دوم، ۱۴۱۷ ق‏؛ در کربلا شمر نزدیک یاران حسین ایستاد و فریاد کرد: کجایند پسران خواهر ما یعنى عباس و جعفر و عبد اللّه و عثمان فرزندان على(ع)؟ پس حسین(ع) به آنان گفت: وى را پاسخ گویید. هر چند مردى فاسق است؛ اما با شما نسبت خویشاوندى دارد. به این معنا که مادر آنها ام البنین از قبیله بنى کلاب و شمر نیز از همان طایفه بود. امین عاملى، سید محسن، سیره معصومان، حجتى کرمانى‏، على، ج ‏۵، ص ۱۴۷، تهران، سروش، چاپ دوم، ۱۳۷۶ ش.‏

[۲]. کاتب واقدى، ابن سعد، الطبقات الکبرى، مهدوى دامغانى، محمود، ج ‏۲، ص ۷۶، تهران، فرهنگ و اندیشه.‏