خدا رحمت کند استاد ما را که می گفت: «انسان باید نگران این باشد که نکند منافعِ ما روزی ما را مقابل امام حسین (ع) قرار دهد.» کسانی که در کربلا آمده بودند، تا فضا سخت نشده بود نامه می نوشتند و از ایشان دعوت می کردند و وعده می دادند که اموال و باغ ها و جان های ما در اختیار شما. وقتی کار سخت شد و اموال و اهل بیت شان به گرو رفت، حاضر شدند به روی سید الشهدا (ع) تیغ هم بکشند تا دنیایشان را حفظ کنند.

این تعارف نیست. اگر ما با خودمان و تمنیات نفسمان تصفیه حساب نکنیم در لحظۀ تصمیم گیری، هوس‌ها سر بر می‌آورند. هوس‌های کهنه شده و پشت سر انداخته شده و هوس هایی که به امروز و فردا و تأخیر و وعده‌ها آرام شده اند همگی به یکباره سر بر می‌آورند و سهم شان را از ما می‌خواهند. اگر ما خود را مهیا نکرده باشیم، گرفتار می‌شویم.