«اَلنُّورُ فِی اَلْقَلْبِ». این موضوع خیلی مهم است، همیشه در خلوت‌های خودتان ببینید چقدر نور دارید، هر اندازه احساسِ عشقِ به حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم و حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها و اهل بیت علیهم السلام کنید، این سنخیّت است و معلوم می‌شود که نور «نورٌ عَلَی نُور» است، مجذوبِ نور هستید، و اگر غفلت داریم، اگر خدای نکرده اصلاً یادی از امام زمان ارواحنا فداه نمی‌کنیم، اصلاً یادی از حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم نمی‌کنیم… این دعاها و زیارتنامه‌ها نسخه هستند، درد و درمان را نشان می‌دهد امام زمان ارواحنا فداه در دعای افتتاح چه می‌فرمایند؟ خودِ امام زمان ارواحنا فداه این دعا را سروده‌اند ولی می‌خواهند به ما هم آموزش بدهند، «اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکُو إِلَیْکَ فَقْدَ نَبِیِّنَا»[۱]. شما جوان‌های عاشقِ امام زمان ارواحنا فداه که شما را به کوی دوست راه داده‌اند، شما که به حرمِ امنِ حضرت قدم گذاشته‌اید، شما که کبوترِ حرم هستید، شما که طلبه هستید، و همه‌ی مدارسِ طلبه‌ها بارگاهِ امام زمان ارواحنا فداه و حرمِ ایشان هستند، آیا تابحال شده است شما بنشینید و در فراقِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم گریه کنید و احساسِ سوز کنید؟ اگر ندارید «حجاب» هست، معلوم می‌شود نورانیت کم است، باید برای پیغمبرتان دردمند باشید، دردِ فراقِ حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم را در وجودِ خودتان احساس کنید، این حس را داشته باشید، بعد به بارگاهِ خدای متعال شکوه کنید، دردمندانه شکوه کنید. «اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکُو إِلَیْکَ فَقْدَ نَبِیِّنَا وَ غَیْبَهَ وَلِیِّنَا»، هر دوی این بزرگواران از یک کانون ناشی می‌شوند، ما از آن اصل هستیم و می‌خواهیم به اصلِ خودمان برگردیم، ما را از آن وطن بیرون کردند، در بهشت با آن بزرگواران بودیم، مرغِ باغِ ملکوت بودیم، بعد ما را به قَبَسِ خاکیِ این عالَم فرستادند و ما را در زندان کردند، حال باید بخواهیم که این قفس را بشکنیم و این پر و بالِ سوخته‌ی خودمان را با اتّصال به انوارِ طیّبه ترمیم کنیم، شَهپَر پیدا کنیم، اهلِ پرواز باشیم، اهلِ معراج باشیم، «اَلنُّورُ فِی اَلْقَلْبِ».

[۱] دعای افتتاح