امام علی (ع) فرمود:

رسول خدا (ص) جان سپرد در حالی که سرش بر سینه‌ی من بود و جان او در کف دست من، روان شد و من آن را بر صورت خویش کشیدم ( چنان که سفارش کرده بود)؛ غسل او را انجام می‌دادم در حالی که فرشتگان یار و یاور من بودند؛ خانه و ایوان‌ها ناله می‌کردند و گروهی (فرشته) فرود می‌آمد و گروهی به آسمان می‌رفت؛ پی‌در‌پی صدای آنان را می‌شنیدم که بر او، درود می‌گفتند (یا بر او نماز می‌خواندند) تا وقتی که حضرت را به خاک سپردیم؛ بنابراین چه کسی به آن حضرت سزاوراتر از من است، چه در زندگی او و چه پس از مرگ آن حضرت؟

قال الإمام علیّ (ع):

وَ لَقَدْ قُبِضَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) وَ إِنَّ رَأْسَهُ لَعَلَى صَدْرِی، وَ لَقَدْ سَالَتْ نَفْسُهُ فِی کَفِّی فَأَمْرَرْتُهَا عَلَى وَجْهِی، وَ لَقَدْ وُلِّیتُ غُسْلَهُ ص وَ الْمَلَائِکَهُ أَعْوَانِی، فَضَجَّتِ الدَّارُ وَ الْأَفْنِیَهُ  مَلَأٌ یَهْبِطُ وَ مَلَأٌ یَعْرُجُ وَ مَا فَارَقَتْ سَمْعِی هَیْنَمَهٌ مِنْهُمْ، یُصَلُّونَ عَلَیْهِ، حَتَّى وَارَیْنَاهُ فِی ضَرِیحِهِ، فَمَنْ ذَا أَحَقُّ بِهِ مِنِّی حَیّاً وَ مَیِّتاً.^[۱]

[۱] ـ نهج البلاغه، صبحی الصالح: ۳۱۱ خ ۱۹۷، ربیع الابرار ۴: ۱۹۷، کشف الغمه ۱: ۳۷۹، البحار ۲۲: ۵۴۰ ح ۴۹ نقلاً عن النهج و فیه قال: الهینمه: الکلام الخفی لایفهم.