انسان باید نیتش این باشد که در فرض امکان،  همه [عبادات] را عمل کند. یک سلسله اعمالی هستند که زمان آنها گذشته است. مثلاً ما در عاشورا نبوده‌‏ایم، در صفین و یا احد نبوده‏‌ایم و… به همین جهت نسبت به آنها محروم بوده‏‌ایم. امّا با نیت می‏‌توان در آنها حضور داشت. در یک روایتی ـ که در نهج‌‏البلاغه و جاهای دیگر ذکر شده ـ آمده که یکی از اصحاب حضرت در جنگ جمل  به حضرت عرض کرد که برادر من خیلی دوست می‌‏داشت که باشد و پیروزی شما را ببیند; ای کاش می‌‏بود! حضرت فرمودند: آیا در نیت دوست داشت با ما باشد؟ عرض کرد: بله. فرمودند: او با ماست. بعد حضرت فرمودند: افرادی با ما هستند که هنوز بدنیا نیامده‌‏اند. چون در نیات با ما هستند، در ثواب ما شریکند. و عجیب‌تر روایت جابر است که نقل می‌‏کند وقتی در روز اربعین حضرت را زیارت کردیم، عطیه گفت: جابر! ما در ثواب با اینها شریکیم. گفتم: اینها زن و بچه‌‏شان را رها کردند، بیابان‌ها را طی کردند، کشته شدند چگونه با آنها شریکیم؟ فرمود: از حبیبم شنیدم کسی اگر قومی و عمل قومی را دوست داشته باشد با آنها محشور می‏‌شود و در عمل آنها شریک است.