نمی‌توان گفت این نوجوان به بلوغ فکری نرسیده است؛ چراکه نسنجیده عمل کردن و سخن گفتن، ناشی از رفتار عجولانه‌ی شخص می باشد که علّت آن نیز تربیت نا صحیح والدین می باشد. وقتی پدر و مادر برای فرزندان خود تصمیم گیری می کنند، آنها نمی توانند در دوره ی نوجوانی که دوره ی استقلا طلبی است، مستقل باشند؛ لذا ریسک کردن نوجوان پایین می‌آید و عجول می‌شود.

والدین در ابتدا باید قدرت اندیشیدن را در نوجوانان افزایش دهند. تقویّت اندیشه مستلزم رعایت نکاتی توسط آنها می باشد:

۱ – مشورت گیری از نوجوان در کارها و تصمیم گیری های مربوط به خانواده؛

۲ – پرهیز از مقایسه ی نوجوان با هم سالانش؛

۳ – پرهیز از انتقاد، سرزنش، توبیخ یا هر گونه تنبیه کلامی؛ چراکه این موارد تفکر را در آدم ها از بین می‌برد؛

۴ – برجسته کردن نقاط قوّت نوجوان؛

۵ – تکریم نوجوان واحترام گذاشتن به شخصیّتِ او؛

۶ – آشنا شدن با تصمیم گیری معصومین در مواجه با مشکلات؛

۷ – پدر و مادر نباید برای کودک خطِ مشی بسازند؛ چراکه او با آزمون و خطا کردن راه درست را پیدا می‌کند؛ فقط آنها باید این فرصت را به او بدهند.