زن به هنگام عقد ازدواج به هر شکلی که بخواهد می‌تواند این مسئله را با شوهر شرط کند و در سند ازدواج ثبت نماید. راه دیگر، دخالت حکومت اسلامی است. یعنی دولت می‌تواند براساس مصالح اجتماعی این قانون را وضع نماید که شوهر بدون اجازه‌ی همسر اوّل حقّ ازدواج با دیگری را ندارد، هم اکنون نیز این مسئله در قالب شرط ضمن العقد در سندهای ازدواج گنجانده شده است. امّا نکته‌ی مهم‌تر این است که:

اوّلاً: زن و شوهر هر دو تربیت دینی شوند تا به حدود و حقوق یکدیگر تعدّی نکنند و بوالهوسی را کنار گذارند و از این راه کانون گرم خانواه را متلاطم نکنند. البتّه اگر تربیت دینی شوند با تعدّد همسران که احیاناً در بعضی از شرایط پیش بیاید، نه مرد از روی طغیان و هوس، حقوق زن اوّل را پایمال می‌کند و زمینه بدبینی و کینه‌توزی همسر اوّل را ایجاد می‌کند و نه همسر اوّل به حکم خدا و رسول (صلّی الله علیه و آله و سلّم) اعتراض می‌کند. بیشتر اعتراض‌ها به عدم رعایت حقوق است به این‌که: «نو که بیاید به بازار کهنه شود دل‌آزار». امّا اگر همسر اوّل کهنه محسوب نشود و با رعایت عدالت، او همان همسر محبوب و برخوردار از حقوق باشد، مشکل جدّی پیش نخواهد آمد. البتّه این سخن به معنای ترغیب مردان به چند همسری نیست. به نظر ما، اصل بر تک همسری است، امّا برخی شرایط و مقتضیات ایجاب می‌کند که این قانون اجرا شود.

ثانیاً: همسران باید با رعایت وظایف همسری، در رفتار خود، فروتن و فرمان‌بردار باشند و در زندگی خصوصی و زناشویی خود به آرایش و خوشبو کردن خود برای همسر و تمکین و… اهمّیّت بدهند تا زمینه‌ساز بد اخلاقی شوهران فراهم نشود؛ یعنی در واقع با رعایت حقوق مردان از یک سو و رعایت اخلاق و حسن و معاشرت از سوی دیگر و نیز حریم گرفتن از نامحرمان، زمینه‌ی تمایل مردان به ازدواج مجدّد را کاهش دهند.

منبع: پرسشها و پاسخهای دانشجویی حقوق خانوادگی زن؛ دفتر نشر معارف – مؤلف: سید ابراهیم حسینی