خوب است در شؤون زندگى دستور خدا را ملاک قرار داده و با هم بسازیم، همان خدایى که به هر دو طرف رؤوف و مهربان است، نه این که یک طرف بگوید، به دستور و میل من باید عمل کنیم، و دیگرى نیز بگوید باید به دستور من. چرا به فرمان خدا گوش نمى کنیم؟! طیّبات، غذاهاى خوب و دیگر لذّت  هاى دنیا، روزهاى بد و عاقبتِ ناگوارى را در پى دارد که ثمره و نتیجه و مولود افراط و زیاده  روى و غور در همان طیّبات و لذّات است. تازه این خوبى  هاى دنیاست، بدى  هاى آن چگونه است؟ براى دنیایى که خوبى  هایش این چنین است، با هم مقاتله و نزاع مى  کنیم! بر سر این امر کشنده و زهر فریبنده و مُهْلک نزاع داریم، من مى  گویم این سمّ مهلک مال من باشد، او هم مى  گوید مال من! همان دنیایى که کودک را جوان، و جوان را پیر، و پیر را نابود مى  کند!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد