[«مناجات شعبانیّه»] مناجاتی است که برای اهلش بسیار محترم و عزیز است که آن را دوست دارند، و به خاطر آن با ماه شعبان انس گیرند؛ بلکه منتظر و مشتاق آمدن ماه شعبان می‌شوند. و در آن دانش‌های فراوانی در کیفیّت رفتار و معامله‌ی بندگان با خداوند جلَّ جلاله و بیان انواع ادب، در راه معرفت حقیقت سؤال و درخواست و دعا و طلب بخشش از خداوند جلّ جلاله می‌باشد؛ و استدلال‌های لطیفی است که سزاوار مرتبه‌ی بندگی است و برای محکم نمودن مقام رجاء که مناسب حال مناجات است و راهنمائی‌های روشن و واضحی در مورد معنای دیدار خداوند و قرب و نظر به او که شبهات سالکان و شکّ‌های منکران و وحشت تردیدکنندگان را رفع می‌کند.

[و در این مناجات] اشاره‌ای است به معرفت نفس و این‌که آن، راه معرفت ربّ است…

و خلاصه این مناجات از اعمال مهمّه‌ی این ماه است بلکه بر سالک لازم است که بعضی قسمت‌های آن را در تمام سال ترک نکند و با آن‌ها در قنوت‌ها و سایر حالات خوبش با [خداوند] بسیار راز و نیاز کند.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۰۱