آدم دل را به خدا بدهد، خدا به رحمت خود، به حکمت خود به مؤدّت خود، خدا ودود است. خدا هم ما را دوست دارد و هم دوستی خود را ظاهر می‌کند. این مؤدّت می‌شود. محبّت اعمّ از مؤدّت است؛ مؤدّت اخصّ از محبّت است. یکی از اسمای حسنای خدا ودود است. یا ودود. ودود کسی است که کسی را دوست دارد ولی این را اخفا نمی‌کند. ببینید چقدر خدای متعال محبّت خود را در آیات خود بیان کرده است: «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذینَ یُقاتِلُونَ فی‏ سَبیلِهِ صَفًّا»[۱]خدا رزمنده را دوست دارد. دوست دارد و به همه‌ی نسل‌ها اعلان کرده است تا عالم بداند رزمنده محبوب خدا است. خدا او را دوست دارد. «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابینَ»[۲] اگر خدا به ما توفیق توبه بدهد، توبه‌ی نصوحی داشته باشیم، گناهان خود را بشوییم، بدهی‌های خود را پرداخت بکنیم، دل‌هایی را که شکاندیم راضی بکنیم، مشکلاتی را که برای این و آن درست کردیم جبران بکنیم، اگر توبه، توبه‌ی نصوح باشد، خدا اعلان عمومی کرده است ‌که توبه کرده است، من این را دوست دارم، این محبوب من است.  «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ بُغَاهَ الْعِلْمِ»[۳] خدا طلبه را دوست دارد این را اخفا نکرده است. به عالمیان اعلام کرده است تا مردم هم دوست خدا را دوست داشته باشند. کسی که دنبال علم الهی است، علم معرفت است، علم توحید است، علم اخلاق است، علم شریعت و احکام است، خدا او را دوست دارد، محبوب خدا است. این را به پیغمبر خود فرموده است: اعلان کن تا مردم بدانند، علما محبوب خدا هستند. نکند با این‌ها دشمنی بکنند. نکند کینه‌ی این‌ها را به یک بهانه‌ای در دل خود داشته باشند. وجود نازنین پیغمبر خدا محمّد مصطفی صلوات الله علیه و آله فرمود: «کُنْ عَالِماً أَوْ مُتَعَلِّماً … أَوْ مُحِبّاً»[۴] سعی بکنید همه‌ی شما عالم بشوید. عالم دوست دارد همه عالم بشوند. عالم دوست دارد همه چراغ علم را همراه داشته باشند. اگر نتوانستید عالم بشوید، متعلّم که می‌توانید باشید. می‌توانید نزد عالم زانو بزنید، یک چیزی یاد بگیرید، دستور است. به دنبال علم بروید و عالم بشوید. اگر نشد، پای درس عالم بنشینید متعلّم باشید، شاگرد عالم باشید. اگر توفیق حضور پیدا نکردید، دل شما در مسجد باشد، دل شما در مدرسه‌ی علمیّه باشد، دل شما در بیان احکام باشد، دل شما پیش اخلاق و معرفت باشد. «کُنْ … مُحِبّاً» دوست داشته باش. چرا می‌گوید: دوست داشته باشد؟ برای این‌که حبّ فی الله است، محبوب خدا است. در آیه‌ی کریمه‌ی سوره‌ی مائده، آیه ۵۴ فرمود: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا مَنْ یَرْتَدَّ مِنْکُمْ عَنْ دینِهِ فَسَوْفَ یَأْتِی اللَّهُ بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ» ای کسانی که علی را خانه‌نشین کردید، ای کسانی که بیعت غدیر را شکاندید، ای کسانی که خلافت را غصب کردید، فکر نکردید شما که به قهقرا برگشتید، ضدّ انقلاب دینی و توحیدی شدید، این دین، این علی بی‌مشتری می‌ماند، نه. «فَسَوْفَ یَأْتِی اللَّهُ بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ» آن را که خدا می‌گوید، آن‌ها محبوب من هستند، همان کسانی هستند که موالی امیر المؤمنین علیه السّلام هستند. خدا موالی علی را دوست دارد. هم در قرآن این آیه ناظر بر آن است هم وجود نازنین پیغمبر خدا صلوات الله علیه فرمود: «اللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالاهُ وَ عَادِ مَنْ عَادَاهُ»[۵] خدایا هر کسی موالی علی است، او را دوست داشته باش. دعای پیغمبر مستجاب است، دل‌هایی که عشق علی دارد، دل‌هایی که شیدای علی است، بی‌قرار علی است، خدا این دل‌ها را با محبّت خود می‌پذیرد. این‌ها محبوب‌های پروردگار است. خدا که محبّت خود را برای محبوب‌های خود در فضای عالمی و بین المللی مطرح کرده است تا این‌ها مدال داشته باشند، آرم داشته باشند که این‌ها دوستان خدا هستند، خدا این‌ها را دوست دارد این است که خدا ودود است، این صفت مشبّه است، این صفت خدا است. خدا ودود است.

[۱]– سوره‌ی صف، آیه ۴٫

[۲]– سوره‌ی بقره، آیه ۲۲۲٫

[۳]– الکافی (ط – الإسلامیه)، ج ‏۱، ص ۳۰٫

[۴]– إرشاد القلوب إلى الصواب (للدیلمی)، ج ‏۱، ص ۱۶۶٫

[۵]– الکافی (ط – الإسلامیه)، ج ‏۱، ص ۲۹۴٫