«وضو» در لغت به معناى نظافت و پاکیزه کردن است[۱] و در اصطلاح فقه عبارت است از: شستن مخصوص؛ که مى توان آن را به دو صورت انجام داد: ترتیبى و ارتماسى.

وضوى ترتیبى بدین صورت است که به قصد قربت و اطاعت از فرمان خدا، ابتدا صورت و سپس دست راست و بعد دست چپ رابشوید. آن گاه با رطوبتى که از شستن دست بر کف آن باقى مانده، سر را مسح کرده و سپس پاى راست و در پایان پاى چپ را مسح نماید.

وضوى ارتماسى عبارت است از فرو بردن صورت و دست ها در آب، به قصد وضو با مراعات شستن از بالا به پایین. گاهى ممکن است  بین این دو شیوه تلفیق شود؛ به این معنا که صورت را ارتماسى و دست ها را ترتیبى بشوید. این شکل از وضو نیز صحیح است.[۲]

پی نوشت ها

[۱] – لسان العرب، واژه وضأ.

[۲] – توضیح المسائل مراجع، م ۲۶۰ـ۲۳۶٫