در کربلا، مدرّسین در علم و کتاب مورد تدریس تخصّص داشتند. بعضى هم چون مرحوم سیبویه معروف، فقط کتاب مغنى⁽این کتاب و نیز کتاب  هاى آینده که حضرت استاد از آن  ها یاد نموده  اند، جزو کتاب  هاى درسى حوزه  هاى علمیّه بود، که اخیرا به کلّى ترک شده و به جاى آن  ها کتاب  هاى دیگر جزو موادّ درسى قرار گرفته است. ⁾ را مجتهدانه و به صورت تحقیقى تدریس مى  کردند، و بعضى کتاب مطوّل، و برخى معالم و…

آقایى که ما نزد او حاشیه ى ملاّعبداللّه  ⁽  نجم الدین عبداللّه بن شهاب الدین حسین شاه آبادى یزدى (؟ ـ ۹۸۱)، صاحب تألیفات متعدّد در معقول، از جمله الحاشیه على تهذیب المنطق و الکلام و…⁾ را مى  خواندیم، خیلى در علم منطق عجیب بود، قضایا و اَشکال چهارگانه  ى منطقى را با توضیحاتش براى طلاّب و شاگردان محسوس مى  کرد، و مطالب عقلى و منطقى را به خوبى تعیین مى  نمود و با قضایا و مثال  هاى عرفى تطبیق مى  داد. این امتیاز مدرّسین در کربلا بود که شاید در جاى دیگر چنین نبود، و ما سراغ نداریم.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد