مؤمن می‌تواند در متن این عبادت [زیارت] به مراتب بالایی از معرفت امام که همان معرفت به مقام نورانیت معصوم است برسد که در غیر زیارت، امکان حصول به این مرتبه از معرفت، قطعا امکان پذیر نخواهد بود؛ «اللَّهُمَّ إِنَّ هَذَا مَشْهَدٌ لَا یرْجُو مَنْ‏ فَاتَتْهُ‏ فِیهِ رَحْمَتُکَ أَنْ ینَالَهَا فِی غَیرِه»‏. لذا زیارت امام همان غایت و هدفی است که بدون آن، راه معرفه الله و عبادت خدا بر همگان بسته است؛ «بِنَا عُبِدَ اللَّهُ‏ وَ لَوْلَانَا مَا عُرِفَ اللَّهُ». به بیانی دیگر می‌توان گفت که معرفت خدا جز از طریق شناخت آیات و نشانه های او ممکن نیست؛ «سَنُریهِمْ‏ آیاتِنا فِی الْآفاقِ وَ فی‏ أَنْفُسِهِمْ حَتَّى یتَبَینَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ»؛ و در بین همه آیات و نشانه های الهی این امام است که به عنوان اعظم آیات الهی، مظهر تمامی اسماء جلال و جمال الهی بوده و آیینه تمام نمای خداوند در روی زمین بوده و شناخت این آیه و نشانه خدا به مراتب بیشتر از شناخت دیگر آیات خدا از قبیل ماه و ستاره و خورشید و کهکشان ها و… ما را به معرفت خدا می‌رساند؛ «کَانَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ یقُولُ مَا لِلَّهِ‏ آیهٌ أَکْبَرُ مِنِّی»… “.