اگر این جهت هم نبود من دارای اوراد هستم، «وَ مَعَ ذَلِکَ لِی أَوْرَادٌ فِی کُلِّ سَاعَهٍ مِنْ آنَاءِ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ»، این درسِ بعدی بود که حضرت دادند. حال شما هم که شاگردانِ مکتبِ امام جعفر صادق علیه السلام هستید، آن‌هایی که می‌توانند بیایند و این درسِ امام صادق علیه السلام را عملی کنند، برای تمامِ ساعاتِ خودتان کاری که خدای متعال می‌پسندد و رضای خدای متعال در آن است انجام بدهید، برنامه‌ریزیِ بیست و چهار ساعته کنید، که خوابِ شما هم خوابِ هَوَسی نباشد، خوابِ بی‌اختیار نباشد، خواب را هم انتخاب کنید، برای خدای متعال انتخاب کنید، و آن دستوراتی را که وجود نازنین حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم و حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها داده‌اند را عملی کنیم، این حداقل است، مراقباتِ فراوانی برای خواب وجود دارد که در کتبِ مراقبه آمده است، ولی این دو سه دستور که اگر انسان سه مرتبه سوره‌ی توحید را خواند و خوابید گویا تمامِ قرآن کریم را ختم کرده است و خوابیده است، و اگر انسان با وضو بخوابد برای او تا صبح عبادت منظور خواهد شد، و اگر تسبیحاتِ اربعه را بخواند و بخوابد گویا به حج عمره رفته است و آمده است، و اگر صلوات بر محمد و آل محمد علیهم السلام و جمیع انبیاء و مرسلین اداء کند تمامِ پیغمبران را از خود راضی کرده است و خوابیده است، و اگر برای خود و همه‌ی مؤمنین استغفار کند و بخوابد گویا که ارواحِ همه‌ی مؤمنین را از خود راضی کرده است.
این دستورات و دستوراتِ دیگری که در «حلیه المتّقین» مرحوم مجلسی رضوان الله تعالی علیه و کتاب‌های مراقبه‌ای که مرحوم سیّد دارند، مرحوم آمیرزا جوادآقای ملکی تبریزی رحمه الله تعالی علیه و دیگران دارند، اگر انسان این مراقبات را انجام بدهد حتّی خوابِ انسان هم به «ذکر» تبدیل می‌شود. امام صادق علیه السلام فرمودند من «اوراد» دارم، نه برای وقتِ خاصّی، بلکه برای همه‌ی لحظات. اینکه انسان برای همه‌ی لحظاتِ شبانه‌روزِ خود و برای همه‌ی ساعاتِ خود برنامه‌ی عبودیت داشته باشد، برنامه‌ی اجرای دستوراتِ مولا را داشته باشد، و خود را در هیچ ساعتی از ساعات و هیچ لحظه‌ای از لحظاتِ شب و روز آزاد نبیند، «وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ»[۱]، این «آزادی» بلاهایی بر سرِ انسان آورده است…
[۱] سوره مبارکه ذاریات، آیه ۵۶
پاسخ دهید