«تبرّی» [در هنگام قرائت] عبارت از بیزاری و دوری جستن از نیرو و قدرت خود و از نگاه رضایت‌مندانه و غرورآمیز به خود و عمل خود است، که در هنگام خواندن آنچه در آن ذکر صالحان و مقرّبان است، خود را از آنان نداند! بلکه آرزو کند که به منّت و احسان خداوند، در شمار آنان باشد و به دیدارشان مشتاق شود.

و وقتی آیه‌ای خواند که در آن نکوهش و دشمنی برای گناهکاران است، خودش را در آن‌جا دیده و بغض و نکوهش را به خودش می‌بیند!… وقتی حالش چنین بود و خود را در همه حال مقصّر دید، این رویّه سبب نزدیکی‌اش به خوشنودی و رضایت پرورگار می‌شود.

 منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۱۶