برای آن [خوف ناشی از ایمان کشف و شهودی] نیز مراتب و درجاتی است. کسی که آتش دوزخ برایش کشف شده است، هراسش به پایه‌ی هراس از کشف عذاب دوری از ماندن از دیدار خداوند نمی‌رسد. مگر نشنیده‌ای که امیر المؤمنین (ع) [«در دعای کمیل»] پس از بیان سختی کیفر و دوزخ و درازی زمانش عرض می‌کند: «و هَبنی یا اِلهی و سیّدی و مولایَ و رَبِّی صبرتُ علی عذابِک فکیف اَصبِرُ علی فِراقِک…»

«ای خدا و آقای من و ای سرور و پروردگارم! گیرم که بر عذابت شکیبائی کردم، امّا چگونه بر دوری از تو صبر کنم؟! و گیرم که بر حرارت آتشت صبر کردم، چگونه بر چشمداشت به بزرگواری‌ات صبر کنم؟!»

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۹۱