- ثقلین - http://thaqalain.ir -
«مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ»… مالکیّت خدای تعالی، نه چون مالکیّت زمینداران بر زمینهایشان است؛ و نه چون مالکیّت پادشاهان بر ممالکشان؛ و نه چون مالکیّت نفسها بر اعضای بدن؛ و نه چون مالکیّتشان بر قوا و صورتهای علمیّه است؛ بلکه مالکیّت و سلطهی خداوند، بزرگتر و والاتر از این همهی اینهاست؛ و جز اینکه مالکیّت نفس [ناطقهی انسان] نسبت به صورتهای علمی [تصوّرات و تخیّلات] از دیگر مالکیّتها به مالکیّت او شبیهتر است؛[۱] چون آنها به نفس پایدارند؛ به وجود آوردنشان با یک توجّه، و نابود کردنشان با یک اعراض است.
منبع: کتاب به سوی دوست، ص ۱۵۲
[۱]– به همین جهت حکماء گفتهاند: صفحات الاعیان بالاضافه الی الباری کصفحات الاذهان الینا «موجودات عالم هستی در نزد خداوند و نسبت به او مانند صورتهای ذهنی، نسبت به نفس ما میباشند» یعنی همانگونه که نفس انسان جنبهی خلاقیّت برای خیالات و صورتهای ذهنی دارد، و آنها در وجود و بقایشان بسته به نفس هستند، و به صرف توجّه نفس موجودند، و با برداشته شدن اراده و توجّه نفس، معدوند، همینطور جمیع عوالم هستی نسبت به خداوند، نیازمند و فقر مطلق و ربط محض هستند که به صرف اراده و توجّه پروردگار، موجودند، و به ارادهی او معدوم: اگر نازی کند از هم فرو ریزند قالبها.
Article printed from ثقلین: http://thaqalain.ir
URL to article: http://thaqalain.ir/%d9%85%d8%a7%d9%84%da%a9%db%8c%d9%91%d8%aa-%d8%ad%d9%82%db%8c%d9%82%db%8c-%d8%ae%d8%af%d8%a7%d9%88%d9%86%d8%af/
Click here to print.
تمامی حقوق برای وبسایت ثقلین محفوظ است.