«إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ یَرْتابُوا وَ جاهَدُوا بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ فی سَبیلِ اللَّهِ أُولئِکَ هُمُ الصَّادِقُونَ».[۱] در این آیه‌ی کریمه، حضرت حق یک مقدار واکاوی می‌کند و حقیقت ایمان را با کلمه‌ی «إنَّمَا» بازتر بیان می‌کند. «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ» مؤمنین فقط این‌ها هستند؛ یعنی اگر کسی این خصوصیاتی که در این آیه بیان کرده است را نداشته باشد مؤمن نیست. «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذینَ آمَنُوا بِاللَّهِ» مؤمنین کسانی هستند که خدا را باور کرده‌اند، خدا را با وجود خود و نه با زبان، پذیرفته‌اند و رسول خدا را هم پذیرفته‌اند. این تعارف نبوده، چشم و هم‌چشمی نبوده، ترس و طمع نبوده، به خاطر منصب و رأی نبوده است. خیلی افراد ولایت را قبول ندارند امّا برای این‌که در چهارچوب شرایط قانون اساسی مردود نشود، اظهار به قبول ولایت می‌کنند و دروغ هم می‌گویند، آن‌ها منافق هستند، ولایت را قبول ندارند. امّا این‌جا این‌طور نیست، باید رسول را پذیرفته باشید. وقتی با خودتان و با خدای خود خلوت می‌کنید، واقعاً بین خود و خدا حساب می‌کنید می‌بینید هم خدا را پذیرفته‌اید و هم پیغمبر خدا را پذیرفته‌اید، «آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رَسولِهِ». الله و رسول الله را در فکر خود، در قلب خود، در کانون محبّت خود پذیرفته است. این مسئله‌ی ایمان همان باور است. ایمان را به این جهت ایمان می‌گویند برای این‌که به آدم آرامشی می‌دهد.
[۱]– سوره‌ی حجرات، آیه ۱۵٫
پاسخ دهید